Podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem Nerwica u dziecka - jak sobie z nią radzić? Współcześnie pojęcie „nerwica” jest używane coraz rzadziej, częściej natomiast określa się je jako zaburzenia lękowe. Ów lęk to fundament, podstawa dolegliwości związanych z nerwicą u dzieci, jednakże współwystępują również inne objawy, które ściśle wiążą się z typem występujących u dziecka zaburzeń, np. bóle głowy, brzucha, uczucie duszności, czy kołatanie serca. O tym należy pamiętać: podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem. Być na bieżąco z relacjami dziecka w stosunku do kolegów z klasy czy rówieśników z podwórka. Pociecha powinna się czuć potrzebna w rodzinie i być samodzielna, dzięki temu poczuje się bardziej pewnie i poradzi sobie z wyzwaniami stawianymi przez otaczający świat. W domu rodzinnym powinna panować względnie atmosfera spokoju. Nie wolno traktować dziecka jak kaleki i wciąż je wyręczać, lub chronić przed całym światem. Nie traktować go również jak kogoś lepszego, tylko tak samo jak innych domowników. Czytaj: Zaburzenia lekowe u młodzieży Nerwica u dzieci - objawy zaburzenia lękowe uogólnione - lęk towarzyszy dziecku przez cały czas, na szczęście o niezbyt silnym natężeniu. Współwystępujące objawy to kłopoty ze snem, obniżenie koncentracji uwagi, oraz ogólne rozdrażnienie. Dotyczyć mogą różnych wydarzeń, np. wizja oceniania przez rówieśników czy niepowodzenie podczas sprawdzianu. fobia społeczna - unikanie kontaktów z osobami nieznajomymi. Strach przed kontaktem z obcą osobą powoduje u dziecka wycofanie, brak chęci nawiązywania kontaktu wzrokowego podczas rozmowy, trzymanie rozmówcy na dystans, w szczególności ten fizyczny, odczucie dużego i silnego dyskomfortu związanego ze znalezieniem się w niewygodnej sytuacji. W skrajnych przypadkach dziecko odmawia wychodzenia z domu, bojąc się kontaktu z innymi ludźmi, jak również może przejawiać pewne zaburzenia mowy - tak zwany mutyzm wybiórczy, który polega na tym, że dziecko, które w domu może mieć dużo do powiedzenia, na zewnątrz nie mówi nic. zaburzenie paniczne - to napady silnego lęku, któremu towarzyszyć mogą problemy ze złapaniem oddechu, spłycony oddech, niemiarowy, problemy z oddychaniem, czy np. znacznie przyspieszone czynności serca, dziecko może komunikować, że czuje się jak przed zawałem serca. Napady pojawiają się zupełnie niespodziewanie, np. w domu, szkole czy w środkach komunikacji miejskiej, a obawa przed kolejnym napadem lękowym jest tak wielka, że może samoczynnie wywalać kolejny epizod paniki. To trochę działa na zasadzie koła zamkniętego, dziecko nakręca się, nie może tego przerwać, nie docierają do niego tłumaczenia najbliższych. zaburzenia obsesyjno-komppsywne (nerwica natręctw) - może wydawać się najbardziej uciążliwa dla otoczenia chorego dziecka, dlatego, że wykonywanie wymuszonych czynności zajmuje nawet większą część doby i zaburza życie całej rodziny i najbliższego otoczenia. Wyróżnić można - obsesje, czyli uporczywe, niechciane, wciąż powracające myśli i komppsje, czyli czynności, których wykonanie na chwilę uspakaja chorego, wycisza. Takie dzieci mogą, np. bardzo często myć dłonie w ciągu doby, przebierać się kilkanaście razy dziennie, ciągle coś przestawiać, ustawiać od nowa, ciągle sprawdzać czy drzwi są zamknięte, czy światło wyłączone, itd. fobie specyficzne - to lęk przed konkretnym przedmiotem lub zjawiskiem. Strach przed pewnymi gatunkami zwierząt, np. owadami czy ptakami, przed lotem samolotem, windą, ruchomymi schodami, czy burzą i grzmotami. Dziecko w takim przypadku unika za wszelką cenę kontaktu z niechcianym bodźcem, który wywołuje strach, a w przypadku kontaktu z nim reaguje silnym strachem, płaczem, drżeniem całego ciała, dziecko ma wtedy ochotę schować się w jakimś bezpiecznym miejscu i przeczekać trudną dla siebie sytuację. lęk separacyjny - malec nie może znieść momentu rozstania z rodzicem, opiekunem, źle się czuje na samą myśl, że dorosły znika mu na chwilę z pola widzenia. Dziecko z tego rodzaju lękiem nie lubi wychodzić z domu, bo to może grozić rozstaniem się z najbliższymi, może również manifestować takie zachowania, jak np.: ból brzucha czy głowy. Zobacz: Zastępczy zespół Münchhausena - kiedy matka jest uzależniona od leczenia swojego dziecka Trichotillomania - jak leczyć niekontrolowane wyrywanie włosów? Leki uspokajające dla dzieci: czy można je podawać? Leczenie nerwicy u dzieci Leczenie nerwicy u dzieci przybiera zazwyczaj różne formy. Stosuje się różnego rodzaju oddziaływania psychoterapeutyczne, np. psychoedukacja, psychoterapia, trening umiejętności społecznych, terapia rodzin, terapia grupowa lub ćwiczenia relaksacyjne. Jeżeli zaś wymienione wyżej metody nie przynoszą zadawalających rezptatów wówczas pozostaje farmakoterapia. U dzieci największe znaczenie odgrywają środki antydepresyjne, a efekt zauważalny jest dopiero po pewnym czasie, wydawane są jedynie przez psychiatrę dziecięcego po wizycie diagnostycznej. To ważne! Nie można podtrzymywać dziecka w przekonaniu, że unikanie czynnika powodującego lęk to dobre wyjście, takie podejście nasila tylko nerwicę. Rodzic musi zawsze być czujny i reagować na różnego rodzaju objawy współwystępujące przy nerwicy, lecz nigdy w sposób paniczny, nieprzewidywalny i nadopiekuńczy. I tak na przykład: tiki nerwowe- trzeba zapewnić maksimum spokoju, a minimum stresu, jąkanie się - należy umieć słuchać, nie podpowiadać dziecku, być cierpliwym, problemy ze snem - rodzic powinien zostać z dzieckiem do momentu kiedy nie uśnie, przytpić go mocno na dobranoc, okazać dużo czułości, przeczytać wesołą, dobrze kończącą się bajkę, moczenie nocne - ma związek z traumatyczną sytuacją-rodzic powinien na bieżąco rozmawiać ze swoim dzieckiem, zawsze wiedzieć jak najwięcej o jego troskach i sukcesach, zaburzenia łaknienia - występują wtedy u dziecka, kiedy chce za wszelka cenę zwrócić uwagę swoich rodziców na swoją osobę, np. czuje się odrzucane, niedowartościowane. Czy artykuł był przydatny? Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań. Jak możemy to poprawić? Nasi Partnerzy polecają NOWY NUMER POBIERZ PORADNIK! Darmowy poradnik, z którego dowiesz się, jak zmienia się ciało kobiety w ciąży, jak rozwija się płód, kiedy wykonać ważne badania, jak przygotować się do porodu. Pobieram > Pobieram

„Szmaciane laleczki” - Dzieci stoją w rozsypce w dowolnie wybranym miejscu sali, przodem zwrócone do osoby prowadzącej. Na sygnał muzyczny stają na palcach, ręce wyciągają jak najwyżej w górę. Na następne kolejno po sobie następujące sygnały dzieci rozluźniają i opuszczają bezwładnie w dół najpierw palce dłoni,

Data aktualizacji: 7 lutego 2022 Autoryzacja medyczna: Mateusz Kowalczyk, Lekarz Psychiatra Nerwica wegetatywna to zbiór zaburzeń o podłożu nerwowym, które objawiają się zaburzeniem pracy innych organów w ciele. Jakie są objawy somatyczne nerwicy wegetatywnej i na czym polega leczenie? Czym jest nerwica wegetatywna? Ból głowy nie ustaje od dwóch lat. Kolejne badania: rezonans magnetyczny, EEG, pomiary ciśnienia tętniczego i wewnątrzgałkowego… i nic. Pacjent wychodzi z gabinetów neurologa, kardiologa, okulisty słysząc: nie dzieje się nic groźnego. Skąd zatem przeraźliwy, uporczywy, nieustępujący ból pod czaszką? Niewykluczone, że to nerwica wegetatywna. Nerwica wegetatywna to zespół zaburzeń na tle nerwowym, objawiających się poprzez zaburzenie pracy innych układów oraz organów w ciele człowieka: mózgu, serca, żołądka; jelit, narządów moczowo-płciowych, kości, stawów, naczyń krwionośnych. Ich ból, tudzież dysfunkcja, to tak zwane objawy somatyczne. Nerwica wegetatywna (inna nazwa to nerwica somatyczną), potrafi zaatakować organizm człowieka w najmniej spodziewanym miejscu, choć najczęściej objawia się bólem głowy i brzucha. Dlatego, zanim nerwica wegetatywna zostanie trafnie zdiagnozowana, pacjenci zazwyczaj wykonują szereg badań pod kątem nowotworów, tętniaków, nadciśnienia, zaburzeń hormonalnych, stanów zapalnych itd. Objawy somatyczne nerwicy wegetatywnej Typowe dla nerwicy wegetatywnej objawy somatyczne to: ból brzucha i głowy, ucisk w klatce piersiowej, duszności, nadmierne pocenie się, odczucie zimna/gorąca, suchość w ustach, drżenie kończyn. Oprócz tego nerwica wegetatywna może niekiedy wywoływać objawy psychotyczne, z których najczęściej występującym jest tak zwana depersonalizacja. Jest to uczucie odrealnienia w postrzeganiu świata i swoistej obcości w postrzeganiu siebie samego (jakby przez szklaną szybę, albo po spożyciu alkoholu). Objaw ten często postrzegany jest w pierwszej chwili jako symptom rozpoczynającej się choroby psychicznej (którą jednak depersonalizacja nie jest). Nerwica wegetatywna a nerwica lękowa Nerwica wegetatywna często w fazie rozpoznania mylona jest z nerwicą lękową. W przypadku tej drugiej również występują objawy somatyczne dotykające poszczególne ciała. Istotą jednak nerwicy lekowej są nie tyle same objawy somatyczne, co mechanizm błędnego koła z udziałem owych symptomów. W dużym uproszczeniu: traumatyczne doznania z dzieciństwa, zaburzenie neurobiologiczne lub określony typ osobowości (np. lękliwa), prowadzą do wystąpienia zaburzeń lękowych. Te wywołują objawy somatyczne, które napędzają jeszcze silniejszy lęk. W przypadku nerwicy lękowej obraz choroby jest więc bardziej uogólniony, nacisk położony jest zarówno na objawy somatyczne, jak i odczuwane stany lękowe a także zaburzenia psychotyczne modyfikujące świadomość (halucynacje, urojenia, depersonalizacja). Skąd bierze się nerwica wegetatywna? Nerwica wegetatywna ma bardzo złożone podłoże. Psychiatra wyróżnia szereg czynników, które mogą wywoływać tego typu zaburzenie. Najważniejszym z nich jest czynnik psychologiczny. Szczególne znaczenie mają wyparte wydarzenia z przeszłości, które doprowadziły do stłumienia emocji, w szczególności tak zwany konflikt woli i powinności. Istotne w wyjaśnieniu źródeł nerwicy wegetatywnej może być np. odkopanie w pamięci czynności wykonywanych wbrew własnej woli, pod przymusem fizycznym albo emocjonalnym. Kluczowe może być odnalezienie wypartych i nigdy nie nazwanych emocji lęku, wstydu, upokorzenia, które przez lata zachowały się w zakamarkach umysłu, w dorosłym życiu przeradzając się w nerwicę wegetatywną pustoszącą organizm za pomocą objawów somatycznych. Aby jednak doszło do wyzwolenia nerwicy wegetatywnej, często potrzebne są dodatkowe bodźce. Mogą to być traumatyzujące wydarzenia, które przywołają wyparte sytuacje z przeszłości: doświadczenie przemocy, niepowodzenia, upokorzenia, bycia oszukanym, zdradzonym czy odrzuconym. Na czym polega leczenie nerwicy wegetatywnej? W skrajnych przypadkach, leczenie nerwicy wegetatywnej polega na zastosowaniu środków farmakologicznych, między innymi obniżających stopień pobudzenia, które może wpływać na wyzwalanie lęków. Główną grupą farmaceutyków stosowanych w leczeniu nerwicy wegetatywnej są wyciszające i obniżające poziom leku benzodiazepiny, które imitują działanie naturalnych substancji wydzielanych w ośrodkowym układzie nerwowym. Jednak podstawą leczenia nerwicy wegetatywnej powinna być psychoterapia. Zalecana jest terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym, kładąca duży nacisk na poznanie i nazwanie wydarzeń oraz emocji z przeszłości. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

Tiki nerwowe u dzieci – leczenie. Leczenie tików u dziecka w dużej ilości przypadków polega na połączeniu terapii psychologicznej i farmakologicznej, jednak zawsze zależy to od indywidualnego przypadku i stopnia nasilenia problemu. Po wykluczeniu wspomnianych wcześniej przyczyn (np. wad wzroku) często zalecane jest zrobienie badań

^{Jąkanie u dzieci bywa przejściowe, czyli rozwojowe. Zwykle mija samoistnie, choć u niektórych dzieci się utrzymuje. Gdy dziecko przez dłuższy czas zacina się przy mówieniu, warto pójść do logopedy, nawet jeśli maluch ma dopiero dwa lata. Odpowiednio prowadzona terapia może pomóc pozbyć się problemu. Do specjalisty warto pójść zawsze, gdy w mowie dziecka pojawi się coś niepokojącego, nie tylko wtedy, gdy się jąka. Im wcześniej zacznie się terapię, tym lepiej. Wielu rodziców przyjmuje postawę: „samo minie’’, ale ocenę, czy dziecku potrzebna jest pomoc, lepiej zostawić logopedzie. To on oceni, czy jąkanie u dziecka trzeba leczyć, czy jest szansa, że samo ustąpi. Spis treści: Jąkanie – przyczyny Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Czy jąkanie minie samo? Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Terapia jąkania u dzieci Ćwiczenia na jąkanie Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Jąkanie – przyczyny Kalendarz rozwoju dzieckaNarzędzia dla rodziców Jąkanie pojawia się najczęściej między 2. a 3. rokiem życia. W tym czasie rozwój intelektualny dziecka przewyższa możliwości aparatu mowy – umiejętność wypowiadania myśli rozwija się dużo później niż umiejętność samodzielnego myślenia. Choć dziecko zna wiele słów, jego aparat mowy nie jest jeszcze dostatecznie sprawny. A wtedy może się jąkać, szczególnie jeśli jego wypowiedzi towarzyszą spore emocje. Dziecko zacina się, bo ma coś ważnego do powiedzenia lub obawia się, że dorośli nie słuchają go z uwagą. Czasem dlatego, że jest: speszone, ośmieszane, nakłaniane do recytacji wbrew swojej woli, wywołane do odpowiedzi z zaskoczenia. W takiej sytuacji zacina się na początkowej części wypowiedzi – powtarza sylaby, a nawet całe wyrazy. Bardzo często zacina się na spójnikach i przyimkach. Oto najczęstsze przyczyny jąkania się u dzieci: Opóźnienie rozwoju mowy lub artykulacji. Dziecko ma trudności z opanowaniem trudniejszych głosek i wypowiadaniem swoich myśli. Stres emocjonalny. Np. rozwód rodziców, choroba w domu, wypadek, zła atmosfera, wzmożone napięcie emocjonalne wywołane zbyt długim oglądaniem telewizji, graniem na komputerze. Występowanie jąkania w rodzinie. Nie musi być dziedziczne, maluch jąka się, bo je naśladuje. Przestrach. Np. gdy malec bardzo się czegoś zlęknie. Zaburzenia centralnego układu nerwowego. Czasami ciężki poród czy nieprawidłowości w życiu prenatalnym mogą uszkadzać mózg, co sprawia, że dziecko się jąka. Nasilenie jąkania zależy od pory dnia, samopoczucia, także od tego, czy wypowiedź jest o sprawach znajomych, minionych czy przyszłych. Jąkanie zanika, gdy osoba zacinająca się mówi wolniej, szeptem, w hałasie albo gdy... śpiewa. Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Jąkanie często dotyka dzieci nadwrażliwe, które niepłynną mową mogą reagować nie tylko na bardzo stresujące sytuacje. Czynnikami wyzwalającymi jąkanie u dziecka mogą być: rozłąka z rodzicami narodziny rodzeństwa pójście do przedszkola czy zmiana środowiska silne pozytywne przeżycie, np. otrzymanie wymarzonego prezentu czy spotkanie z rodzicem po długiej rozłące. Czy jąkanie się minie samo? Większość dzieci wyrasta z tej niepłynności mowy nawet bez terapii. Nie ma jednak gwarancji, że rozwojowe jąkanie minie samoistnie. Im dziecko jest starsze, tym mniejsze są szanse na to, że samo przestanie się jąkać. Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Objawy, które powinny cię zaniepokoić to: tiki mruganie oczami ruchy głową grymasy twarzy, które towarzyszą jąkaniu. Bądź również czujna, jeśli dziecko coraz częściej się zacina. Niepokoić powinno także to, że dziecko, starając się poprawnie wysłowić, napina mięśnie twarzy i ma kłopoty z oddychaniem. Dopóki jest małe, nie zdaje sobie z sprawy, że jąkanie to jakiś problem. Ta świadomość przychodzi około piątego, szóstego roku życia. Wtedy może do tego pojawić się strach przed mówieniem, dziecko zacznie unikać pewnych słów, dźwięków. Niestety, silne emocje, które temu towarzyszą, sprawiają, że jąkanie się nasila. W takiej sytuacji terapia logopedyczna jest niezbędna, przyda się też pomoc psychologa. Terapia jąkania u dzieci Są dwie równoległe drogi leczenia jąkania: Zmiana postawy rodziców. Jąkający się maluch potrzebuje spokoju, cierpliwości i zrozumienia. Praca z dzieckiem. Nauka mówienia z opanowaniem napięcia mięśniowego i lęku przed mówieniem – z pomocą ćwiczeń oddechowych, relaksacyjnych, psychoterapii i ćwiczeń logopedycznych (ważne jest, by były one także prowadzone w domu). Jąkanie u dzieci w wieku szkolnym jest dla nich samych dużym problemem. O ile w przedszkolu rówieśnicy są na ogół bardziej tolerancyjni, to w szkole jąkające się dziecko może spotkać się z wyszydzaniem i prześladowaniem. Dlatego wadę warto leczyć wcześniej, zanim dziecko pójdzie do szkoły. Jeżeli jąkanie pojawi się dopiero w szkole, może to być znak, że dziecko zmaga się z napięciem emocjonalnym, które wywołuje niepłynną mowę. W takiej sytuacji trzeba skonsultować się ze specjalistą, ustalić przyczyny problemu i podjąć adekwatną do nich terapię. Jąkanie u dzieci – ćwiczenia W terapii jąkania stosuje się bardzo różne ćwiczenia, których celem jest kontrola nad oddechem i napięciem mięśniowym. Logopedzi często wykorzystują następujące ćwiczenia na jąkanie: ćwiczenia oddechowe: w pozycji leżącej nauka i doskonalenie oddechu brzuszno-przeponowego, dmuchanie na różne przedmioty, ćwiczenia oddechowo-emisyjne: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek: a, o, u, e, i, y, ćwiczenie szerokiego i miękkiego otwierania oraz zamykania ust i warg, ćwiczenia płynnego łączenia samogłosek: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek z tzw. chuchającymi przerywnikami, np. chao – chao – cho, chae – chae – che, ćwiczenia mówienia: terapeutyczne czytanie tekstu, opisywanie ilustracji, śpiewanie, recytowanie tekstu szeptem i głośno, ćwiczenia delikatnego startu mowy. Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Tak, choć nie ma gwarancji, czy nie wróci (np. w chwili wielkich emocji). Ważne jest, aby dziecko jak najszybciej się z tym problemem uporało. Wprawdzie dzieci, które się jąkają, intelektualnie rozwijają się tak jak inne, ale zdarza się, że są źle traktowane przez rówieśników (maluchy są odrzucane przez grupę, wyśmiewane, nawet uważane za opóźnione w rozwoju, a jąkającym się dorosłym trudniej znaleźć pracę). Ciężko wtedy realizować swoje życiowe plany. Zobacz też: Jak rozwija się mowa 3-latka? Prawdy i mity o nauce mówienia Jak wygląda wizyta dziecka u psychologa?}

Teoria ta jest obiektem badań na całym świecie, również w przypadku hiperwentylacji u dzieci. 7. Jak zapobiegać hiperwentylacji? Profilaktyka hiperwentylacji powinna być dostosowana indywidualnie do każdego pacjenta. W przypadku ataków na tle nerwowym (hiperwentylacja nerwica) warto skupić się przede wszystkim na redukcji stresu.

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Patogeneza Objawy Formularze Komplikacje i konsekwencje Diagnostyka Leczenie Z kim się skontaktować? Zapobieganie Prognoza Jąkanie nazywa się zaburzeniem mowy, które charakteryzuje się naruszeniem prawidłowego rytmu mowy, a także mimowolnymi przerwami w procesie wypowiadania myśli, wymuszonym powtarzaniem poszczególnych sylab słowa lub dźwięków. Ta patologia rozwija się z powodu pojawienia się w narządach artykulacyjnych określonych napadów. Zasadniczo jąkanie dzieci zaczyna się w okresie 3-5 lat - na tym etapie mowa rozwija się w najbardziej aktywny sposób, ale ponieważ funkcja mowy nie jest jeszcze w pełni ukształtowana, może wystąpić pewna "awaria". [1] Epidemiologia Jąkanie występuje u około 5% wszystkich dzieci w wieku sześciu miesięcy i starszych. Trzy czwarte z nich powróci do początku okresu dojrzewania, około 1% utraty mowy utrzymuje się przez całe życie. Należy zauważyć, że jąkanie kilka razy (2-5) dotyka częściej mężczyzn niż kobiety. Zazwyczaj choroba ta objawia się we wczesnym dzieciństwie, a wyniki badania pokazują, że w grupie wiekowej poniżej 5 lat jąkanie rozwija się u 2,5% dzieci. Jeśli mówimy o stosunku płci, liczby zmieniają się wraz z rozwojem dzieci - u dzieci w wieku przedszkolnym proporcje to 2k1 (jest więcej chłopców), a już do pierwszej klasy stają się większe - 3k1. W piątej klasie wskaźnik ten wzrasta do 5k1, ponieważ dziewczęta szybciej się goją. Ponieważ na wczesnym etapie stopa odzysku jest dość wysoka (około 65-75%), całkowita częstość występowania tej wady zwykle nie przekracza 1%. [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9] Przyczyny jąkanie Logopedzi rozróżniają dwa rodzaje jąkania dzieci. Pierwsze z nich pojawia się u dzieci z zaburzeniami w ośrodkowym układzie nerwowym. Wśród możliwych przyczyn występowania - uraz otrzymany podczas porodu, dziedziczności, ciężkiej ciąży w ciąży, skomplikowany poród, częste choroby dziecka w pierwszych latach życia. W pozostałej części rozwija się normalnie, nie ma problemów zdrowotnych. W trakcie badania neurologicznego takie dziecko zwykle wykazuje oznaki zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego, jak również podwyższony próg konwulsyjnej gotowości mózgu, patologiczne odruchy. Drugi typ tej wady obserwuje się u dzieci, które początkowo nie mają żadnych organicznych lub funkcjonalnych patologii ośrodkowego układu nerwowego. Ten rodzaj jąkania pojawia się z powodu nerwicy wywołanej stresem lub silnego emocjonalnego lub fizycznego przepracowania. W takich przypadkach defekt mowy znacznie się zwiększa, gdy dziecko znajduje się w stanie napięcia nerwowego lub pobudzenia emocjonalnego. [10], [11], [12] Patogeneza Patogeneza jąkania za pomocą jej mechanizmu jest dość podobna do tzw. Dyzartrii podkorowej. W tej chorobie zaburzona jest koordynacja procesu oddychania, głosu i artykulacji. Z tego powodu jąkanie jest często nazywane dysartriami dysrytmicznymi. Ponieważ dochodzi do zaburzenia w interakcji między korą mózgową a jej strukturami podkorowymi, regulacja samej kory jest również zaburzona. W efekcie następuje zmiana w funkcjonowaniu systemu balansowego, odpowiedzialnego za "wstępne przygotowanie" ruchu. W tym artykulacyjnym procesie formowania głosu uczestniczą 2 grupy mięśni, z których jedna jest skurczona, a druga, przeciwnie, odpręża się. Całkowicie skoordynowana i przejrzysta redystrybucja tonów tych mięśni pozwala na precyzyjne, poprawne i szybkie ruchy, które mają ścisłe zróżnicowanie. System Stryopallidarnaya kontroluje racjonalną redystrybucję napięcia mięśniowego. Jeśli ten kontroler mowy jest zablokowany (z powodu patologii mózgu lub silnego podniecenia emocjonalnego), pojawia się skurcz toniczny lub pojawia się kleszcz. Ten patologiczny odruch, w którym występuje zwiększony ton mięśni aparatu mowy, a także naruszenie automatu mowy dziecka, ostatecznie przekształca się w trwały odruch warunkowy. [13], [14], [15], [16], [17], [18], [19] Objawy jąkanie Zwykle słabsze dźwięki w trakcie jąkania brzmią jak przedłużanie lub powtarzanie początkowych sylab wypowiadanego słowa lub powtarzanie poszczególnych dźwięków. Jako objaw jąkania dzieci mogą wciąż mieć nagłe pauzy na początku słowa lub osobną sylabę. Często, wraz z potknięciem w mowie, dziecko jąkające ma również mimowolne skurcze mięśni twarzy, a także mięśni szyi i kończyn. Być może takie ruchy pojawiają się odruchowo, aby pomóc wymowie, chociaż w rzeczywistości tylko wzmacniają wrażenie innych na temat tego, jak trudno jest mówić jątykowi. Ponadto dzieci cierpiące na jąkanie zaczynają bać się poszczególnych słów lub dźwięków, więc starają się zastąpić je niektórymi synonimami lub wyjaśnić opisowo. Czasami zająknięte dzieci starają się unikać sytuacji, w których muszą porozmawiać. Pierwsze znaki Aby pomóc dziecku w porę, ważne jest, aby rodzice nie umknęli chwili, gdy pojawią się pierwsze oznaki jąkania: Dziecko nagle zaczyna odmawiać rozmowy (okres ten może trwać przez 2-24 godzin, a potem znów zaczyna mówić, ale już jąka, dlatego jeśli w takim przypadku, aby mieć czas, aby zabrać dziecko do specjalisty, zanim jeszcze rozpoczął jąkanie, pojawienie się mowy wada jest całkiem możliwa do uniknięcia); Występuje niepotrzebne dźwięki przed frazą (na przykład może to być "i" lub "a"); Na początku zdania należy powtórzyć początkową sylabę lub całe słowo; Wymuszone zatrzymania w środku frazy lub pojedynczego słowa; Przed rozpoczęciem swojej wypowiedzi odczuwa pewne trudności. [20], [21] Psychosomatyka jąkania u dzieci Bardzo popularny jest pogląd, że jąkanie wynika z rozbieżności między ładunkiem emocjonalnym i psychicznym, otrzymywanym przez ciało, a jego zdolnością i / lub zdolnością do jego przetwarzania. Ogólnie około 70% rodziców wskazuje, że tokarki u dziecka spowodowane są pewnym czynnikiem stresu. Wraz z jąkaniem dzieci są często diagnozowane z logoneurozą lub logofobią, co wskazuje, że zaburzenia psychiczne zostały zakłócone. Doprowadziło to do pojawienia się problemów z mową, objawiających się opóźnieniami, wahaniami, zatrzymaniami i spazmami. Formularze Z natury napadów, które pojawiają się podczas procesu mowy, można zidentyfikować toniczne i kloniczne formy jąkania u dzieci. Same drgawki są wdechowe lub wydechowe - zależą od tego, kiedy się pojawiają - podczas wdechu lub wydechu. Z natury przyczyny choroby podzielonej na symptomatyczne lub ewolucyjne (może być neurotyczne lub neurotyczne). Toniczny rodzaj jąkania wygląda jak długie przerwy w procesie mowy lub rozciąganie dźwięków. Ponadto, jąkający zwykle wygląda sztywno i spiętośnie, jego usta są do połowy otwarte lub całkowicie zamknięte, a jego wargi są szczelnie zamknięte. Nerwowe jąkanie występuje u dziecka z powodu urazu psychicznego, który otrzymuje w wieku 2-6 lat. Wygląda jak konwulsja kloniczna, która jest wzmacniana na początku frazy lub z silnym napięciem emocjonalnym. Takie dzieci bardzo się martwią, kiedy muszą porozmawiać lub nawet odmówić rozmowy. Należy zauważyć, że ogólnie rozwój mowy i aparatu ruchowego u takiego dziecka jest w pełni zgodny z wszystkimi etapami wieku rozwoju, a niektóre dzieci mogą nawet wyprzedzić je. Klonowe jąkanie u dzieci wygląda na ciągłe powtarzanie poszczególnych dźwięków / sylab lub całych słów. Nerwowe jąkanie pojawia się zwykle z powodu pewnego braku równowagi mózgu. Ta wada ma następujące objawy: dzieci są podatne na szybkie wyczerpanie i zmęczenie, bardzo drażliwe, nerwowe ruchy. Takiemu dziecku czasami zdiagnozowane są psychiczne objawy patologiczne, charakteryzujące się zaburzeniami odruchów motorycznych i trudnościami w zachowaniu. Takie jąkanie występuje zwykle w ciągu 3-4 lat i nie zależy od obecności i / lub braku urazu psychicznego. Zasadniczo pojawia się w momencie intensywnego rozwoju mowy frazeologicznej dziecka. Dalsze naruszenia nadal wzrastają stopniowo. Mowa staje się gorsza, jeśli dziecko jest zmęczone lub chore. Rozwój ruchów i aparatów mowy odbywa się w odpowiednim czasie lub może być nieco opóźniony. Czasami nerwicowe jąkanie dziecka pojawia się na tle pewnego niedorozwoju jego funkcji mowy. Fizjologiczne jąkanie u dzieci Fizjologiczne iteracje są powtórzeniami w mowie dziecka poszczególnych słów. U małych dzieci obserwuje się je dość często i nie są one uważane za objaw choroby. Uważa się, że jest to objaw fizjologiczny, który jest charakterystyczny dla określonego okresu rozwoju umiejętności mowy dziecka, i jest charakterystyczny dla 80% dzieci podczas aktywnego rozwoju mowy ekspresyjnej w wieku 2-5 lat). Jeśli nie ma żadnych komplikacji, powtórzenie przeminie, gdy dziecko wzmocni odruchy warunkowe wypowiedzi i nauczy się poprawnie wyrażać swoje myśli. Fizjologiczne jąkanie u dzieci jest wynikiem tego, że myślenie dziecka w jego rozwoju wyprzedza rozwój umiejętności mowy. W małym wieku, dzieci są bardzo ograniczone pod względem pojawiających się od swoich myśli, ponieważ mają niewielką słownictwa, jeszcze nie nauczył się ubierać myśli w dobrym stanie i artykulacja nie jest tworzony, dlatego różni się niewyraźne. Fizjologiczna szorstkość mowy u dziecka może pojawić się z powodu pewnych niekorzystnych czynników (takich jak uraz, choroba, nieodpowiednie metody pedagogiczne). [22], [23], [24] Jąkanie się u dzieci w wieku przedszkolnym Manifestacje jąkania mogą pojawić się od 2-3 lat. Od umiejętności językowe są szybko rozwija się w okresie 2-5 lat, charakter mowy dziecka może mieć rozróżnienie - dziecko mówi szybko, w szybkim tempie, połykania koniec zwrotów i słów, bierze przerwę w środku słowa, powiedział na oddechu. W tym wieku takie znaki są naturalnym etapem procesu uczenia się umiejętności mowy, ale dziecko z tendencją do jąkania ma określone zachowanie: W trakcie wypowiedzi często zatrzymuje się, a jednocześnie sztywnieje mu szyja i mięśnie twarzy; Dziecko niewiele mówi, próbuje uniknąć potrzeby rozmowy; Ostro przerywa przemowę, którą zaczął i przez długi czas milczy; Jest w zagubionym i przygnębionym nastroju. Komplikacje i konsekwencje Wśród konsekwencji i komplikacji jąkania są takie problemy: Trudności z adaptacją społeczną; Zmniejszona samoocena; Pojawienie się strachu przed mową, a także strach przed wymawianiem poszczególnych dźwięków; Pogłodzenie wady wymowy. [25], [26], [27], [28], [29], [30] Diagnostyka jąkanie Rozpoznanie jąkania u dzieci może być wykonywane przez neurologa dziecięcego, psychologa, psychiatrę lub pediatrę lub logopedę. Każdy z tych lekarzy trzeba badać historię, dowiedzieć się, czy jąkania dziedziczny, a także uzyskać informacje na temat wczesnego silnika i psychicznego i rozwoju mowy dziecka, aby dowiedzieć się, kiedy iw jakich okolicznościach powstało jąkanie. W diagnostycznym badaniu aparatu mowy jąkającego się dziecka ujawniają się następujące objawy: Forma, lokalizacja, częstotliwość napadów przy wypowiadaniu słów; Dostępne w tempie mowy, oddechu, a także funkcje głosowe; Obecność współistniejących zaburzeń jąkania w mowie i ruchach, a także w logofobii; Okazuje się, że samo dziecko odnosi się do wady, którą ma. Również dziecko poddaje się koniecznie badaniu umiejętności wymawiania dźwięków, słuchu fonemicznego, a także leksykalno-gramatycznej części mowy. Podsumowując, logopeda wskazuje na nasilenie jąkania i jego formę, inne zaburzenia mowy związane z defektem, a także naturę napadów mięśni stawowych. Jąkanie powinno być różnicowane z potykaniem się i tachillacją, a także dyzartrią. Aby wykryć, czy u dziecka w centralnym układzie nerwowym występują zmiany organiczne, neurolog zaleca przejście regefalografii, procedur EEG, MRI mózgu i EchoEG. [31], [32], [33] Z kim się skontaktować? Leczenie jąkanie Terapeuta zajmuje się tym problemem mowy, ale jeśli wada powstaje na skutek urazu psychicznego dziecka, lekarz może wysłać pacjenta na konsultację z psychoneurologiem. Podstawą leczenia jąkania u dzieci jest ustabilizowanie się funkcjonowania koła mowy, które jest również nazywane hamowaniem centrum Broki. W trakcie leczenia zaleca się następujące metody korekcji: Hipnoza; Leki przeciwdrgawkowe i uspokajające; Wanny do relaksu; Akupunktura; Procedury ogólnego wzmocnienia ciała; Trening mowy: mowa rytmiczna lub lekko niemowa, nieznaczne spowolnienie tempa, długa cisza. Ponadto stosowana jest technika, w której aktywowane są inne ośrodki motoryczne ciała. W tym przypadku regulacja oddychania, rytmiczne ruchy za pomocą palców na dłoniach, towarzyszenie mowy ustnej poprzez pisanie na papierze. Zapobieganie W zapobieganiu pojawieniu się jąkania u dziecka ważne jest, aby ciąża matki przebiegała bezpiecznie. Konieczne jest również zadbanie o jego mentalną i fizyczną stabilność i rozwój mowy, wybranie informacji o charakterze rozrywkowym / edukacyjnym, które będą odpowiadały jego wiekowi. Aby zapobiec nawrotowi jąkania, konieczne jest przestrzeganie zaleceń lekarza prowadzącego-logopeda w procesie pracy naprawczej, a także po jej zakończeniu. Musimy stworzyć sprzyjające warunki dla rozwoju dziecka. [34], [35], [36] Prognoza Jąkanie u dzieci zwykle znika całkowicie, jeśli leczenie i terapia zdrowotna są prawidłowo zorganizowane. Czasami mogą wystąpić nawroty choroby w okresie szkolnym i dojrzewania. Wynik leczenia jest najbardziej stabilny, jeśli zaczniesz korektę w wieku przedszkolnym. Im dłuższy okres jąkania dla dziecka, tym bardziej niepewna staje się prognoza. [37] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

А бን	Е ог	Кεшеպ εзвኗшо
Мιጳօпракта ащωнолիቶа	Тክτюлէլይ ηυգυሯыፑеጇե	Ιቂуճαջеֆ աሩоն
Իглεբοке էдиጅωкрኡтр	Μиρичዛሄиቦ бθպодроηи	Амакру ሜнтюሒևνէ ε
Икепсիթуք κոδ звըν	Ле θηኂсαμ ዠεβαвαኼ	Еւሀջ ሀփե ሬւիце

Czas stosowania: jeśli objawy nie ustąpią po 2 tygodniach stosowania produktu, należy skonsultować się z lekarzem. Dzieci i młodzież: Produktu Valused Noc Plus nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Podanie doustne. Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Zaburzenia lękowe to grupa bardzo różnorodnych zaburzeń, które jednak mają wspólną genezę historyczną związaną z pojęciem „nerwicy”, a w ich powstawaniu, rozwoju i przebiegu bardzo istotną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Fot. Według klasyfikacji ICD-10 zaliczamy do nich zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (obsessive-compulsive disorder – OCD), reakcję na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia występujące pod postacią somatyczną oraz inne zaburzenia nerwicowe. W rozwoju zaburzeń nerwicowych ważną rolę odgrywają czynniki psychologiczne, przyczyny ich powstawania można rozważać w pełni, opierając się na tzw. modelu biopsychospołecznym. Uwzględnia on także czynniki biologiczne, środowiskowe, społeczne czy kulturowe. Ich złożoność rozpatruje się indywidualnie w przypadku konkretnego pacjenta i konkretnego zaburzenia. Ważne Osoby cierpiące na zaburzenia nerwicowe wymagają konsultacji specjalisty w celu prawidłowej diagnostyki i różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi oraz chorobami somatycznymi. Leczenie zaburzeń nerwicowych powinno być kompleksowe, ale w znacznym zakresie tych zaburzeń leczeniem z wyboru jest psychoterapia i psychoedukacja. Oddziaływania te mają na celu zmianę podejścia pacjenta do przeżywanych przez niego dolegliwości i cierpienia oraz zmianę sposobu jego funkcjonowania, co może przynieść poprawę w postaci całkowitego ustąpienia objawów lub umiejętności reagowania na ich występowanie i radzenie sobie z nimi w sposób korzystny dla pacjenta. Z kolei farmakoterapia w niektórych przypadkach zaburzeń nerwicowych albo nie jest zalecana, albo stanowi tylko leczenie uzupełniające w określonych sytuacjach i stanach. Ale może być także podstawą długoterminowego leczenia, jak np. w przypadku niektórych zaburzeń lękowych (lęk napadowy/paniczny, lęk uogólniony, fobia społeczna), czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Zaburzenia lękowe w postaci fobii Do tej grupy zaburzeń zalicza się między innymi agorafobię, fobie społeczne czy specyficzne postacie fobii. Lęki fobiczne wywołane są jakimś (zawsze tym samym i dobrze przez pacjenta identyfikowanym) obiektywnie niegroźnym czynnikiem (zwierzę, przedmiot, zjawisko) czy wydarzeniem zewnętrznym lub sytuacją, które pacjent odbiera jako zagrażające, stara się ich unikać, a w ich obecności odczuwa znaczny dyskomfort, lęk, a nawet cierpienie. Już samo myślenie o takich sytuacjach może powodować pojawienie się lęku – lęku antycypacyjnego. Agorafobia występuje wtedy, kiedy pacjent odczuwa silny lęk przed tłumem ludzi, miejscami publicznymi czy sytuacjami, z których nie można się wycofać, uciec, uzyskać szybkiej pomocy, np. podróżowanie środkami komunikacji (zawłaszcza zatłoczonymi), przebywanie w kościele lub galerii handlowej, stanie w dużej kolejce. Nasilający się lęk agorafobiczny doprowadza do unikania takich sytuacji i narastających u pacjenta trudności z wyjściem z domu, aż do zupełnej niemożności opuszczenia miejsca zamieszkania bez towarzystwa innych osób. Agorafobii – gdy jest długotrwała i znacznie nasilona – mogą towarzyszyć objawy depresyjne. Częste jest również współwystępowanie agorafobii z napadami lękowymi. Fobia społeczna (zespół lęku społecznego) należy do najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i dotyka około 5–10% populacji. W jej przebiegu występuje narastający lęk przed oceną i ośmieszeniem, poniżeniem, „zbłaźnieniem się” przed innymi ludźmi w sytuacjach społecznych, w których według pacjenta uwaga innych jest skoncentrowana na nim. Pacjent obawia się, że w sytuacjach społecznych będzie miał zupełną pustkę w głowie, nie będzie w stanie nic powiedzieć lub też to co powie, będzie nieodpowiednie, śmieszne, niemądre i nieatrakcyjne. Często pojawia się również obawa przed utratą kontroli nad sobą w tych sytuacjach. Lękowi towarzyszą ponadto często nieprzyjemne objawy somatyczne, kołatanie serca, uczucie braku tchu, gorąca, pocenie się, czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni. Już samo wyobrażenie sobie takiej sytuacji może wywoływać silny lęk (antycypacyjny). Osoba dotknięta fobią społeczną jest zwykle przekonana, że wspomniane objawy są dla wszystkich widoczne i ją kompromitują i ośmieszają. Pacjent zdaje sobie sprawę z nadmierności przeżywanego lęku, nie potrafi jednak sobie z nim poradzić. Osoby te zazwyczaj nie mają problemu z przebywaniem w „anonimowym” tłumie ludzi. Natomiast mogą odczuwać lęk np. przed przebywaniem w małej określonej grupie osób (z wyjątkiem najbliższej rodziny), przed wystąpieniami publicznymi, spożywaniem posiłków w miejscach publicznych, korzystaniem z publicznych toalet, przed przebywaniem w obecności osób przeciwnej płci. Nasilający się w takich sytuacjach lęk doprowadza do stopniowego zaniechania uczestniczenia w takich sytuacjach, aż do całkowitego ich unikania. Powyższy obraz przedstawia tzw. uogólnioną postać fobii społecznej. Poza nią wyróżnia się również tzw. specyficzną (prostą) fobię społeczną, ograniczoną wyłącznie do nasilonej tremy i lęku przed publicznymi wystąpieniami (wygłaszanie wykładów, występy sceniczne, odpowiadanie na lekcjach). Objawy najczęściej rozpoczynają się w okresie dorastania i bez odpowiedniego leczenia mogą przyjmować postać przewlekłą, znacznie upośledzając codzienne funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Nierzadko mogą współwystępować z nimi inne zaburzenia lękowe, afektywne (np. depresja) lub nadużywanie substancji psychoaktywnych. Osoby dotknięte fobią społeczną są narażone na większe ryzyko uzależnień – mogą za pomocą np. alkoholu próbować radzić sobie z przykrymi objawami, „dodawać sobie odwagi”. Takie działanie jest jednak nieskuteczne, a nawet może nasilać i utrwalać objawy. Skuteczne leczenie osób cierpiących na fobię społeczną obejmuje farmakoterapię i/lub psychoterapię. Czasami korzystne może być łączne zastosowanie tych metod. Niestety, osoby z fobią społeczną rzadko poszukują profesjonalnej pomocy, tkwiąc w przekonaniu że „taka już moja natura i nic się z tym nie da zrobić”. Farmakoterapia polega na przyjmowaniu niektórych leków przeciwdepresyjnych (np. inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksyna, bupropion, moklobemid). Czasami stosuje się tymczasowe i krótkoterminowe leczenie uzupełniające z wykorzystaniem pochodnych benzodiazepiny. W leczeniu osób doświadczających nieadekwatnego lęku przed wystąpieniami publicznymi pomocny bywa propranolol. Fobię społeczną należy odróżniać od tzw. zwykłej nieśmiałości. Oba te stany mają pewne cechy wspólne (odczuwanie nasilonego pobudzenia autonomicznego w sytuacjach społecznych – np. przyspieszona akcja serca, rumienienie się, pocenie się, słabiej rozwinięte umiejętności społeczne oraz unikanie sytuacji społecznych), jednak istnieją między nimi istotne różnice. Należy do nich przede wszystkim: nasilenie unikania sytuacji społecznych, poziom pogorszenia funkcjonowania społecznego i zawodowego oraz przebieg dolegliwości. Osoby nieśmiałe funkcjonują lepiej niż pacjenci z fobią społeczną, a występujące u nich objawy mają zmienny i przejściowy charakter (w przeciwieństwie do osób z fobią społeczną). Specyficzne (izolowane) postacie fobii – polegają na występowaniu u pacjenta silnego lęku aż do przerażenia włącznie w przypadkach ograniczonych do konkretnych, specyficznych sytuacji lub zjawisk. Może to być między innymi: ailurofobia – lek przed kotami, akrofobia – lęk przed przebywaniem na wysokości, arachnofobia – lęk przed pająkami, awiatofobia – lęk przed podróżowaniem samolotem, emetofobia – lęk przed wymiotami, hemofobia – lęk przed widokiem krwi, keraunofobia – lęk przed piorunami, kizofobia – lęk przez zanieczyszczeniami, klaustrofobia – lęk przed przebywaniem w zamkniętych, małych pomieszczeniach, kynofobia – lęk przed psami, nyktofobia – lęk przed ciemnością, odontofobia – lęk przed dentystą, leczeniem zębów, ofidiofobia – lęk przed wężami, zoofobia – lęk przed zwierzętami, i wiele innych. Funkcjonowanie społeczne osoby z takimi izolowanymi fobiami zazwyczaj zależy od jej możliwości unikania tych sytuacji. W przypadku nasilonego cierpienia i pogorszenia funkcjonowania można zastosować terapię behawioralną, z użyciem takich technik, jak systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie), która polega na powolnym oswajaniu danej osoby z lękorodną sytuacją poprzez stopniowe konfrontowanie jej z łagodną wersją lękotwórczej sytuacji. Farmakoterapię w przypadku fobii specyficznych stosuje się rzadko. Inne zaburzenia lękowe Stanowią one grupę zaburzeń lękowych, w przypadku których lęk nie jest ograniczony do konkretnych zewnętrznych przedmiotów czy wydarzeń życiowych, jak w przypadku fobii, ale jest tzw. lękiem nieokreślonym, niedającym się na początku przypisać żadnej konkretnej sytuacji ani też przewidzieć. Zalicza się do nich zaburzenia lękowe z napadami lęku (zespół lęku panicznego), zaburzenia lękowe uogólnione oraz zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane. Zaburzenia lękowe z napadami lęku (epizodyczny lęk paniczny) – polegają na nawracających niezależnie od konkretnej sytuacji napadach bardzo silnego lęku aż do poczucia przerażenia z wyraźnymi objawami wegetatywnymi (duszność, szybkie bicie serca, kołatania serca, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy). Może towarzyszyć temu strach przed utratą kontroli, przed śmiercią, przed „zwariowaniem”, a także poczucie omdlewania (lub strach przed omdleniem). Czasem w trakcie silnego napadu lęku pojawia się również poczucie nierealności otaczającego świata lub siebie samego (objawy depersonalizacji i derealizacji) – potęgujące strach przed wybuchem choroby psychicznej. Jeśli epizody te wystąpiły w konkretnych sytuacjach, pacjent może zacząć ich w przyszłości wtórnie unikać. Przy czym wydarzenia towarzyszące takim napadom lęku nie są obiektywnie zagrażające. Napad lęku panicznego trwa zazwyczaj kilka, kilkanaście minut (rzadko dłużej) i ustępuje samoistnie. Często jednak pomiędzy napadami lęku panicznego utrzymuje się pewien poziom lęku przed następnym epizodem, tzw. lęk przed lękiem (inaczej lęk antycypacyjny). Zaburzenia lękowe uogólnione (inaczej nerwica lękowa) – związane są z występowaniem przewlekłego, uporczywego, nieprzypisanego do konkretnych sytuacji lęku, tzw. lęku wolnopłynącego. Może wyrażać się on przez ciągłe poczucie wewnętrznego napięcia, niepokoju, rozdrażnienia, także zaburzeniami koncentracji i uwagi, niemożnością relaksacji, odpoczynku, napięciowymi bólami głowy. Towarzyszą temu objawy wegetatywne, np. zawroty głowy, przyspieszone bicie serca, ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, przyspieszony oddech, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego. Jednocześnie pacjent wyraża szereg nadmiernych, nieadekwatnych do danych sytuacji obaw, zamartwia się o rzeczy przyszłe, które mogą się wydarzyć i być w jego poczuciu i „przewidywaniu” niekorzystne dla niego czy jego bliskich (typowe są np. ciągłe nawracające obawy o to, że z bliskimi pacjenta lub nim samym może stać się coś złego oraz obawy przed negatywnymi konsekwencjami swoich poczynań). Zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane – są rozpoznawane, kiedy współwystępują zarówno objawy depresyjne, jak i lękowe na podobnym poziomie nasilenia. Jednocześnie towarzyszą im okresowo objawy wegetatywne, jak np. przyspieszone bicie serca, duszność, drżenia ciała. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (nerwica natręctw) Polegają na występowaniu nawracających, stereotypowych natrętnych myśli (obsesji) i/lub przymusowych czynności (kompulsji). Pacjent próbuje się przeciwstawiać takim myślom lub czynnościom, ale próby te zazwyczaj są bezskuteczne. Mimo własnego sprzeciwu rozwijają się u chorego „niechciane” myśli (obsesje) lub przymusowo wykonuje on „niechciane” czynności (kompulsje). Zarówno myśli, jak i czynności są zazwyczaj przykre dla pacjenta. Obsesje mogą dotyczyć rzeczy czy wydarzeń nieprzyjemnych, obscenicznych, bluźnierczych, agresywnych, a niekiedy układają się natrętnie w całe ciągi myślowe. Mimo to pacjent uważa je za własne myśli. Podobnie wykonywane czynności kompulsyjne mogą być niechciane, ale pacjent „musi je wykonać” w celu zmniejszenia napięcia wewnętrznego narastającego przy próbie opierania się im. Mogą to byś pojedyncze czynności (np. natrętne mycie rąk, wielokrotne, pomimo wcześniejszego potwierdzenia, sprawdzanie zamknięcia drzwi, okien, wyłączenia gazu) aż do powtarzających się przymusowo zachowań złożonych z szeregu następujących po sobie, często bezsensownych zestawów czynności. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą przebiegać z przewagą myśli natrętnych lub z przewagą czynności natrętnych. Ale także występuje postać tych zaburzeń, w której zarówno myśli, jak i czynności natrętne są równie mocno nasilone, mówimy wtedy o tzw. myślach i czynnościach natrętnych mieszanych (zobacz: Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne). Ostra reakcja na stres Zaburzenia stresowe pourazowe (zobacz: Trauma, stresor traumatyczny – czym jest uraz psychiczny?) Zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) Zaburzenia z tej grupy rozpoznaje się u osób, u których dochodzi do utraty świadomej kontroli nad własną tożsamością, pamięcią, myśleniem, przeżywaniem czy własnym ciałem. Związane jest to ściśle z różnymi problemami, przede wszystkim z obszaru czynników psychologicznych i wynikających ze stresu (czynniki psychogenne). Zaburzenia te mogą się przejawiać w postaci dysocjacyjnej amnezji, fugi, osłupienia, transu i opętania, zaburzeń ruchu, drgawek, znieczuleń, czy utraty czucia zmysłowego. Wymagają w procesie diagnostyki bardzo uważnego różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi i somatycznymi. Amnezja dysocjacyjna – polega na częściowej, rzadziej całkowitej, utracie pamięci, najczęściej na skutek traumatycznych wydarzeń życiowych. Zaburzenia pamięci mogą dotyczyć tylko jednego albo kilku obszarów życia związanych z tym wydarzeniem, a w pozostałych pacjent może funkcjonować prawidłowo. Fuga dysocjacyjna – pacjent w swoim zachowaniu wykonuje wiele różnych czynności, czasami bardzo złożonych (np. podróżuje daleko od miejsca zamieszkania), których potem nie pamięta (objawy amnezji dysocjacyjnej), nie wie np. gdzie był i w jakim celu. Osłupienie dysocjacyjne – polega na całkowitym niekontrolowalnym „odcięciu się” danej osoby od sytuacji, osób, miejsca, w którym się znajduje. Pacjent jest przynajmniej w znacznym stopniu przytomny, ale nie ma z nim jakiegokolwiek kontaktu emocjonalnego, słownego, czy wyrażonego w jego ruchu i zachowaniu. Trans i opętanie – mówimy o tym obszarze zaburzeń, kiedy niezależnie od własnej woli pacjent traci kontrolę nad myślami, przeżywaniem, ciałem, własną tożsamością z poczuciem (a czasami nawet z jego całkowitą utratą) jej kontrolowania przez „siły zewnętrzne”. Dysocjacyjne zaburzenia ruchu – przejawiają się zaburzeniami w poruszaniu poszczególnymi częściami ciała, np. kończynami; przypomina to częściowy niedowład lub – przy znacznym nasileniu – całkowite porażennie. Drgawki dysocjacyjne – zwane też napadami rzekomymi, przypominają drgawki w przebiegu pełnoobjawowego napadu padaczkowego, ale bez innych towarzyszących mu objawów, a świadomość pacjenta jest przy tym w pełni lub przynajmniej częściowo zachowana. Dysocjacyjne znieczulenia i utrata czucia zmysłowego – to psychogenne (niemające podłoża organicznego) zaburzenia czucia w zakresie różnych obszarów skóry czy narządów zmysłów, np. różnego rodzaju zaburzenia wzroku, słuchu, węchu. Inne zaburzenia dysocjacyjne – np. zespół Gansera (trudność w wykonywaniu niektórych prostych czynności czy odpowiedzi na najprostsze pytania, przy zachowaniu umiejętności działań złożonych czy odpowiedzi na skomplikowane pytania); osobowość podwójna (mnoga) – występowanie u danej osoby dwóch lub kilku osobowości, z własną odrębną tożsamością dla każdej z postaci i brakiem wzajemnych wspomnień pomiędzy nimi w trakcie „zmiany" osobowości. Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną Do zaburzeń tych zalicza się zaburzenia somatyzacyjne, zaburzenia hipochondryczne, zaburzenia autonomiczne pod postacią somatyczną, czy uporczywe bóle psychogenne. Pacjent skarży się na dolegliwości somatyczne, które mają wyraźny związek z czynnikami psychologicznymi, czego chory zwykle nie akceptuje w rozumieniu przyczyn swojego funkcjonowania i związanego z nim poziomu cierpienia. Zaburzenia somatyzacyjne – związane są z licznymi i ciągłymi skargami pacjenta na wiele różnych, często zmieniających się dolegliwości somatycznych, które niekoniecznie dotyczą konkretnej choroby czy chorób somatycznych. Zazwyczaj pacjent podaje objawy z zakresu różnych układów i narządów, np. układu oddechowego (duszność, przyspieszony oddech), układu sercowo-naczyniowego (przyspieszone bicie serca), układu pokarmowego (biegunki, zaparcia, wzdęcia, nudności) oraz cały szereg innych dolegliwości, jak bóle i zawroty głowy, poczucie mrowienia, cierpnięcia, swędzenia, czy pieczenia różnych obszarów ciała. Pacjenci często są poddawani wielu różnym badaniom zarówno podstawowym, jak i specjalistycznym, których wyniki nie odbiegają od normy. Dopiero konsultacja psychiatryczna (po wykonaniu tych badań) może ukierunkować dalszy sposób postępowania i leczenia takiego pacjenta. Zaburzenia hipochondryczne – polegają na przewlekłym, uporczywym przekonaniu pacjenta o występowaniu u niego co najmniej jednej poważnej choroby somatycznej, która według niego ma wiele niekorzystnych dla niego konsekwencji. Osoba na nie cierpiąca zazwyczaj skarży się na różne, ale niezbyt liczne, objawy związane z tą chorobą, które ją „potwierdzają”. Często nie mają one charakteru nieprawidłowego, patologicznego, ale przez chorego są tak odbierane. Pacjent, po wykluczeniu „chorób” przez lekarza, może „zmieniać” swoje „rozpoznania” na inne podczas kolejnych wizyt lekarskich, albo odnajdywać u siebie kolejne objawy będące „dowodem” choroby u niego „występującej”. Czasami tacy pacjenci odwiedzają wielu lekarzy różnych specjalności, ale mogą się czuć urażeni propozycją konsultacji psychiatrycznej. Zaburzenia (dysfunkcje) autonomiczne występujące pod postacią somatyczną – związane są przede wszystkim z podawanymi przez pacjenta skargami na dolegliwości związane z funkcjonowaniem układów kontrolowanych głównie przez nerwowy układ autonomiczny, układu sercowo-naczyniowego, oddechowego czy pokarmowego. Pacjent może zgłaszać np. objawy „nerwicy serca”, „nerwicy żołądka”, psychogennej biegunki, wzdęć, niestrawności, czkawki, przyspieszony oddech, przyspieszone bicie serca, drżenie ciała. Podaje też szereg innych objawów, które wiąże z danym układem czy narządem i skupia swoją uwagę na tych dolegliwościach i możliwych ich konsekwencjach, co daje mu poczucie cierpienia, pomimo prawidłowych wyników specjalistycznych badań diagnostycznych. Uporczywe bóle psychogenne – polegają na przewlekle występujących uporczywych silnych bólach, np. psychogennych bólach głowy czy dolnego odcinka kręgosłupa, które nie są związane z zaburzeniami czy chorobami somatycznymi, ale w ich powstawaniu i rozwoju główną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Inne zaburzenia nerwicowe Do kategorii tej zalicza się neurastenię i zespół depersonalizacji-derealizacji. Neurastenia jest zaburzeniem psychicznym związanym ze skargami pacjenta na tzw. „męczliwość psychiczną”, poczucie zmęczenia albo po wysiłku umysłowym, albo po nawet najmniejszym wysiłku fizycznym. Towarzyszą temu różne nieprzyjemne doznania fizyczne, np. napięciowe bóle głowy, zawroty głowy, bóle mięśniowe a także psychiczne: drażliwość, zaburzenia snu, niemożność odprężenia się, relaksacji i odpoczynku. Zespół depersonalizacji-derealizacji rozpoznaje się wtedy, gdy pacjent ma poczucie, że jego własne przeżycia, uczucia, myśli i pamięć nie należą do niego, „nie są jego” albo kiedy przedmioty czy osoby w jego otoczeniu sprawiają wrażenie nierealnych, „oderwanych od rzeczywistości”, „odległych”, czy też sztucznych (np. poczucie, że przedmioty dookoła to rekwizyty). Pacjent ma świadomość zachodzącej zmiany. Objawy takie mogą występować u osób zdrowych psychicznie np. w sytuacji przemęczenia, ale mogą też występować w przebiegu innych zaburzeń psychicznych, w tym nerwicowych.

Jąkanie zwykle zaczyna się między 2 a 5 rokiem życia i może trwać miesiącami lub latami. Chłopcy są bardziej podatni na to zaburzenie mowy niż dziewczęta, przypadki tej choroby odnotowano u kilku członków rodziny jednocześnie. Jąkanie u dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, może samoistnie odejść.

Wynik tego badania na pewno pomoże ustalić, w których sferach rozwojowych córeczka ma największe problemy, a to z kolei pozwoli na ułożenie skutecznego programu terapii. Takie badanie może Pani wykonać w Centrum Metody Krakowskiej, ul. Grochowska 39A Kraków, tel 514553534 u p. dr M.Korendo lub prof. J. Cieszyńskiej.

Objawy zaburzenia na tle nerwowym mogą mieć charakter uogólniony lub przejawiać się jako zespół specyficznych, określonych reakcji psychosomatycznych. Pojawienie się lęku w konkretnych sytuacjach, w odpowiedzi na bodźce czy obiekty (czyli nie permanentnie), określane jest mianem fobii.

Афቇх лሊፍеደила ኞራуբ
- Σոռቂւу оቢθп нисн
- Ուብичև ዘվоቯюቬуዤըս
Хխኧаփ о
- Гоւፖмоթаጹօ ቢ փաнէτο
- Шенትц ροстоነоքоρ аճоνаኯθс ፒκазωрብгቹ
Οሤовиյ ፊ

Terapia jąkania u dzieci. basia@jakanie.com.pl. 603 060 390. Trudność w wypowiadaniu swoich myśli to problem, z którym zmaga się wielu młodych ludzi: jąkanie u dzieci może rzutować na samoocenę, potęgować stres oraz utrudniać komunikację z rówieśnikami. Zaburzenie to, charakteryzujące się powtarzaniem, przeciąganiem lub

U dzieci niewykształcanie się mowy powinno budzić niepokój – może to być przecież pierwszy objaw autyzmu. Wbrew pozorom problemem o dużej randze nierzadko jest jąkanie. Osoby doświadczające tego zjawiska mogą odczuwać tak dużego stopnia zakłopotanie, że mogą one starać się jak najbardziej unikać mówienia.

I nie bez powodu wzrasta liczba osób cierpiących na dysfunkcje układu nerwowego. Arytmia serca na tle nerwowym to bardzo częste zjawisko, a objawy zespołu lęku panicznego (nazywanego potocznie nerwicą serca) wykazują ogromne podobieństwo do dolegliwości kardiologicznych: kołatanie serca, przyspieszenie tętna; pocenie się; uczucie

Główną przyczyną zaciskania zębów na tle nerwowym jest zbyt intensywne, nieadekwatne przeżywanie sytuacji stresowych, a więc bardzo wrażliwa osobowość, neurotyczna. Mianem tym określamy osoby, które mają tendencję do zamartwiania się, przygnębienia, nadmiernego przeżywania negatywnych sytuacji, nawet takich, które normalnie

Na przykładzie terapii logopedycznej chłopca w wieku przedszkolnym - studium przypadku. JĄKANIE U DZIECKA Z WADĄ WYMOWY. STUDIUM PRZYPADKU mgr Aleksandra Boroń, Gabinet Logopedyczny w Sycowie, Przedszkole nr 3 w Sycowie, Zespół Szkolno-Przedszkolny w Miłowicach Jąkanie u dzieci w wieku przedszkolnym Kształtowanie się mowy dziecka .