Share Pin Tweet Send Share Send Rosyjscy naukowcy wymyślili telewizję, a rosyjscy reżyserzy uczyli cały światowy teatr. Który z Rosjan osiągnął największe osiągnięcie?Wielcy rosyjscy naukowcyCały świat je zna. Zrobili coś, co nie podlegało mocy świata. Odkryli "naukę rosyjską", o której mówił cały Nikolaevich Jabłochow, który przez całe życie pracował jako zwykły inżynier elektryk w Paryżu. To on, niepozorny w wyglądzie "pracowity robotnik" wynalazł pierwszą na świecie żarówkę. Nie palił długo i miał światło o olśniewającej sile. Nie nadaje się do małych pomieszczeń, ale był szeroko stosowany w oświetleniu ulic i dużych pomieszczeń. Ale dzięki Jabłochowowi byli entuzjaści, którzy byli w stanie stworzyć żarówkę, która oświetla nasze domy i wynaleźli rosyjskiego naukowca Alexander Popov w 1895 roku stworzył unikalne urządzenie, które działa bez drutów za pomocą fal elektromagnetycznych. To radio jest największym podbojem narodu rosyjskiego, niezbędnym asystentem każdego mieszkańca planety. Amerykanie i Brytyjczycy zaoferowali Popovowi wspaniałe kwoty, by sprzedać im swój odpowiedział, że wszystko, co wymyślił, nie było jego, ale jego zawsze był przychylny Rosjanom. Wszystkie wynalazki pierwszego świata należą do naukowiec pochodzenia rosyjskiego Zvorykin wynalazł telewizję Zvorykin stworzył pierwszy mikroskop elektronowy na świecie i pierwszy telewizor. Dzięki swojemu wynalazkowi, szczęśliwi właściciele telewizorów 10 marca 1939 r. Zaczęli oglądać pierwsze regularne programy telewizyjne emitowane z centrum telewizyjnego na pierwszy samolot na świecie wymyślił rosyjski - AF Mozhaysky. Złożony projekt urządzenia był w stanie po raz pierwszy wznieść osobę w rosyjski kosmonauta Jurij Gagarin stał się najbardziej znaną osobą na świecie Rosyjscy naukowcy wymyślili pierwszego na świecie satelitę, pocisk balistyczny i statek kosmiczny. To nasi rodacy stworzyli pierwszy generator kwantowy, ciągnik gąsienicowy i elektryczny tramwaj. Zawsze szli naprzód - rosyjscy naukowcy, którym udało się gloryfikować nasz nie tylko byli w stanie podbić świat. Otworzyli nowe ziemie, dając szansę całemu światu na zaglądnięcie w niezbadane zakątki rosyjscy podróżnicyDwaj bracia, dwóch wiejskich chłopaków: Khariton i Dmitry Laptev. Poświęcili swoje życie podróżom i zwiedzaniu północy. Organizując Wielką Ekspedycję Północną w 1739 r. Dotarli do brzegów Oceanu Arktycznego, otwierając nowe ziemie na cały świat. Morze Łaptiewów znane jest całemu światu dzięki swojej odwadze i wytrwałości w opanowaniu dzikiej Pietrowicz Wrangel poprowadził wyprawę do eksploracji wschodniej Syberii. Otworzył świat na mało znane obszary nauki i sporządził szczegółową mapę geograficzną północnego wybrzeża Syberii Mikhailovich Przhevalsky badał terytorium Ussuriysk, odkrywając nieznane wcześniej obiekty geograficzne. Został pionierem Gór Altyntag w Azji Środkowej. Cały świat dowiedział się o słynnym koniu w 1870 r. Udał się do Nowej Gwinei, gdzie spędził 2 lata na studiowaniu tej ziemi, poznając kulturę dzikich plemion, ich zwyczaje i obrzędy religijne. W 1996 r., W 150. rocznicę podróży, UNESCO przyznało mu tytuł "Obywatela świata".Podróżnik Yuri Senkevich był bardzo popularny Nasz współczesny - Yuri Senkevich przeprowadził ponad 100 badań nad przetrwaniem człowieka w ekstremalnych warunkach. Brał udział w wyprawie na Antarktydę, nieraz był na biegunie północnym. Jego słynny program "Club of Travelers" miał milion może nie wszyscy czytają swoje książki i nie znają ich pracy. Ale mimo to ich imiona są znane wszystkim, ponieważ są geniuszami naszych na całym świecie rosyjscy pisarzeLew Tołstoj jest hrabią, myślicielem, honorowym akademikiem, wybitnym pisarzem świata. Miał niesamowitą umiejętność uczenia się języków obcych. Patrząc na ludzi, nauczył się znosić wszystkie trudności życiowe. Rozgrzewając dłonie przy kuchence, natychmiast wepchnął je do okna na mrozie, aby nauczyć się nie tylko wygrzewać się w upale, ale także nie bać się chłodu. Zszył sobie płótno, w którym chodził po domu, aw nocy wymieniał swoje prześcieradła. Chciał być jak Lwa Tołstoja uważane są za klasyki na całym świecie. Nie był zainteresowany wyższym życiem. Na kulki był rozproszony, myśląc o swoim. Młode kobiety uważały go za nudnego, ponieważ nie starał się prowadzić małych rozmów, co dla niego było pustym wiele książek, które czytają cały świat. Jego "Anna Karenina" i "Wojna i pokój" stały się światowymi Dostojewski był drugim dzieckiem sześciorga dzieci w rodzinie. Ojciec był księdzem, lekarzem w szpitalu dla ubogich. Matka należała do rodziny kupieckiej. Nauczył się czytać książki Starego i Nowego Testamentu. Znał ewangelię od 4 lata ciężkiej pracy, pozostawiając jako żołnierze. Był przeciwny rządowi, który wyrzekł się moralności chrześcijańskiej i pozwolił przelać krew narodu rosyjskiego. Jego książki są pełne goryczy. Wielu uważa go za najbardziej "przygnębionego" pisarza naszej ery. Ale tworzył dzieła, których wpływ był silnie odzwierciedlony nie tylko w kulturze Rosji, ale także na miał niedbałą młodość, którą spędził w pięknym mieście Kijowa. Marzył o beztroskim i wolnym życiu, ale zdecydowana natura jego matki i pracowitość jego ojca, profesora, wpajały mu autorytet wiedzy i pogardy dla Bułhakow jest jednym z najbardziej tajemniczych rosyjskich pisarzy. Po ukończeniu szkoły pracował w szpitalach wojskowych i był wiejskim lekarzem. Ratował życie ludzkie, walcząc z w durach brzucha, myśląc każdego ranka, że ​​to był jego ostatni dzień. To choroba radykalnie zmieniła jego życie. Opuścił lek i zaczął Braci, Psie Serce, Mistrz i Małgorzata przyniosły pisarzowi pośmiertną światową sławę. Rozpoczął się triumfalny marsz dzieł Bułhakowa, przetłumaczonych na wiele języków podbili świat we wszystkich kierunkach. Nasze książki są czytane. Piosenki i filmy stały się częścią obcej sławy rosyjscy piosenkarze i Chaliapin - rosyjski bas, artysta ludowy od 1918 roku. Przez trzy lata śpiewał w Teatrach Bolszoj i Maryjskim, wykonując tylko pierwsze części. Piosenkarz operowy, którego głosu nie można mylić z nikim. Uwielbiał pieśni ludowe i romanse, wypełniając przestrzeń potężnym głosem o bogatych woli losu musiał opuścić Rosję. Od 1922 śpiewał tylko za granicą. Mimo to świat uważa go za wybitnego rosyjskiego Shalyapin najbardziej znany rosyjski piosenkarz Jej głos jest znany na całym świecie. To jest legenda kobiety. Z pięciu tysięcy osób została jedyną dziewczyną, która została wybrana na konkurs w Chórze Pyatnicki. Ludmiła Zykina - idolka lat 60. i idealna do naśladowania przez cały "Orenburg Scarf" i "The Volga River Flows" są śpiewane na całym świecie. Nie lubiła być "szara przeciętność". Nosiła jasne stroje i miała słabość do ważną osobą i przyjaźniła się z władzami. Wszyscy ją kochali: od chłopa i robotnika po ministra kremlowskiego. Była ucieleśnieniem rosyjskiej kobiety, rosyjskiej duszy. Jest wybitną piosenkarką, której głos stał się symbolem Bernes jest przystojnym mężczyzną, zdobywcą serc kobiet, piosenkarzem, aktorem, symbolem seksu z epoki swoich czasów. W wieku 15 lat po raz pierwszy odwiedził teatr i zachorował z nimi do końca życia. Marzył o scenie. Był afiszem z plakatu i pracował jako szczekacz podczas wieczornych występów. Starał się być jak najbliżej tej świątyni Bernes jest tak popularny, że jego portrety są stemplowane na znaczkach. Zagrał swoją pierwszą małą kameę w filmie "Człowiek z pistoletem". W filmie zaśpiewał: "Chmury wznosiły się nad miastem". Po premierze filmu cały kraj mówił o w filmie "Dwóch bojowników", był pewien, że to była jego ostatnia rola w życiu. Reżyser był niezadowolony z niego, rola "nie poszła". Prawie dwa miesiące był torturowany, starając się stworzyć może będzie musiał pożegnać się z kinem, ale uratował go niedoświadczony fryzjer. Chcąc zrobić sobie fryzurę, Bernes wpadł jej w ręce. "Lizała" swoje piękne włosy pod zerem. Widząc to, twarz dyrektora rozjaśnił uśmiech. To był ten obraz, którego szukał. Za odegranie roli w tym obrazie rząd przyznał Bernesowi Order Czerwonej Gwiazdy. W 1965 został artystą ludowym Smoktunovsky - aktor prowincjonalny, który przybył do Moskwy, nie mógł zapisać się do szkoły teatralnej. Ta porażka "dała" światu temu wybitnemu aktorowi. Po osiedleniu się w teatrze-studio w "Mosfilm", od razu pojawia się w filmie "Żołnierze". I był to start w jego karierze. Po zakończeniu zdjęć gra w "Idiocie", uderzając swoją grą, przejściami i niuansami z jednego stanu do drugiego. Został prorokowany o światowej sławie i to proroctwo się spełniło. Znakomity, wielostronny talent Smoktunowski zapewnił mu reputację najlepszego aktora naszych rosyjscy aktorzy zasługują na szczególną uwagę. Strona zawiera szczegółowy artykuł o najpiękniejszych współczesnych aktorów. Subskrybuj nasz kanał w Yandex Share Pin Tweet Send Share Send Obejrzyj wideo: Rosjanie o Polakach, Polacy o Rosjanach, odcinek # 1A Słynny Polak (Sierpień 2022).

Już za tydzień ukaże się pierwsza książka w naszej nowej serii wydawniczej Współczesna Literatura Rosyjska. Zaczynamy od „Jednego dnia Iwana Denisowicza” Aleksandra Sołżenicyna. W kolekcji znajdą się dzieła sławne czy wręcz legendarne, ale również dotychczas mniej w Polsce znane. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >> Literatura rosyjska, zwłaszcza ta XX-wieczna, była przez lata w Polsce czymś więcej niż tylko jedną z literatur światowych. Dzięki genialnym przekładom Jerzego Pomianowskiego, Andrzeja Drawicza, Wiktora Woroszylskiego, Ireny Lewandowskiej i wielu innych czytało się autorów rosyjskich tak, jakby to była polska literatura. Izaak Babel, Ilja Erenburg czy Andriej Płatonow wrastali w polszczyznę. Te książki tworzyły specyficzny kod porozumienia. Mówiło się w Polsce Zoszczenką, Płatonowem, Strugackimi. A kiedy Jacek Kaczmarski śpiewał w piosence „Wiosną lody ruszyły, panowie przysięgli!”, publiczność zdawała sobie sprawę, że cytuje genialną satyrę o Wielkim Kombinatorze, czyli „Dwanaście krzeseł” Jewgienija Pietrowa i Ilii Ilfa. Paradoks polegał na tym, że chociaż wszystko co radzieckie wzbudzało niechęć, to literaturę powstająca w Rosji kochaliśmy. To właśnie u Sołżenicyna, Bułhakowa czy Zoszczenki znajdowaliśmy najtrafniejsze obrazy systemu i analizy mechanizmu totalitarnego państwa. Kiedy język rosyjski w czasach PRL był w szkole najmniej lubianym przedmiotem – literaturę rosyjską czytało się pod ławkami. Na poetach i bardach rosyjskich uczono się języka. Ta literatura demaskowała absurdy i kłamstwa, rozbrajała je śmiechem – w naszej kolekcji nie mogło więc zabraknąć satyr i groteski. Takiej, jak choćby Władimira Wojnowicza „Życie i niezwykłe przygody żołnierza Iwana Czonkina”. Prostota Czonkina zderza się z zakłamaniem systemu sowieckiego. Literatura demaskowała nie tylko rzeczywistość, ale i język. Jak pisał Brodski o Płatonowie: „W przeciwieństwie do Kafki, Joyce’a czy, powiedzmy, Becketta, którzy opowiadają o zgoła naturalnych tragediach swoich alter ego, Płatonow mówi o narodzie, który w pewnym sensie padł ofiarą własnego języka, a ściślej – o samym języku, który okazał się zdolny zrodzić fikcyjny świat i popaść od niego w gramatyczną zależność”. Najlepszym przykładem jest Zoszczenko, który korzysta z nowomowy i obiegowych sloganów, i z nich tworzy materię literacką swoich satyrycznych opowiadań. Kropka w porę postawiona W książkach wybranych do kolekcji POLITYKI znajdziemy niesłychanie przejmujący obraz XX w. Od czasów schyłku caratu, przez rewolucję październikową, czasy NEP, wojnę polsko-bolszewicką, sowieckie łagry i czasy powojenne, aż po portret najmłodszego pokolenia przełomu XX i XXI w. Ale nie tylko ten obraz czasów jest tu ważny – nasza 15-tomowa kolekcja składa się z arcydzieł, a więc znajdziemy tu zdania, które potrafią wręcz przygwoździć czytelnika. Aż się prosi, by sporządzić coś w rodzaju antologii najlepszych cytatów. Otwierałoby ją jedno z piękniejszych zdań, jakie kiedykolwiek napisano o sile literatury. „Żadne żelazo nie może wejść w ludzkie serce z tak mrożącą siłą jak kropka w porę postawiona” – pisze Izaak Babel w opowiadaniu „Guy de Maupassant”. Babel w przekładzie Pomianowskiego jest też liryczny: „Pamiętasz ty Żytomierz, Wasylu? Pamiętasz ty Teterew, Wasylu, tej nocy, kiedy sobota, młoda sobota skradała się śladem zmierzchu, przydeptując gwiazdy czerwonym obcasikiem?”. Skąd brała się taka siła tej prozy? „Biorę jakąś bagatelkę, anegdotę czy plotkę z rynku – tłumaczył Babel w jednym z esejów – i robię z niej rzecz, od której sam nie mogę się oderwać. Zaczyna błyszczeć. Staje się obła, jak morski kamyk. Jej cząstki są sprzęgnięte zwarcie, jak ogniwa. I siła tego sprzężenia jest taka, że nawet piorun jej nie rozbije. Takie opowiadanie ludzie będą czytać, będą. I nie zapomną go. I będą śmiać się przy czytaniu wcale nie dlatego, że to wesołe, tylko dlatego, że cieszymy się, gdy widzimy, że człowiekowi może coś jednak się udać”. I rzeczywiście Babel stał się w Polsce jednym z ulubionych pisarzy. Z podobnym zachwytem można czytać opowieść o krawcu i sowizdrzale z Homla Lejzorze Rojtszwańcu Ilji Erenburga, który „kochał nie upiększoną niczym wolność, orgię drzew na wybrzeżu Soża, gwiazdy, które wirują gdzieś w próżni horyzontów, i kochał pewne dziewczę homelskie, którego imię niech pozostanie okryte ostateczną tajemnicą”. Każdy tom kolekcji przenosi nas do innych miejsc, do Odessy Babla, na Krym Bunina czy do Kijowa Bułhakowa. „Niczym wielowarstwowe plastry pszczele dymiło, huczało i mrowiło się miasto” – pisze o Kijowie Bułhakow w „Białej gwardii”. W tej prowizorycznej antologii cytatów nie mogłoby zabraknąć fragmentu ze „Ślimaka na zboczu” braci Strugackich: „Słuchajcie książki, czy wy wiecie, że jest was więcej niż ludzi?”– bohaterowi, który usnął w bibliotece, śni się, że rozmawia z książkami. „Gdyby wszyscy ludzie zniknęli, mogłybyście zasiedlić Ziemię i byłybyście dokładnie takie same jak ludzie. Są wśród was dobre, uczciwe, mądre, wykształcone, a także lekkomyślne i puste, sceptycy i szaleńcy, mordercy, deprawatorzy, dzieci, nudni kaznodzieje, nadęci głupcy i zachrypli krzykacze o przekrwionych oczach. I nie wiedziałybyście, po co istniejecie”. Tak jak ludzie. „Jeden dzień Iwana Denisowicza” Sołżenicyna, od którego rozpoczynamy naszą kolekcję, to jedna z tych książek, która „otworzyła oczy” czytelnikom, obnażyła system sowiecki. Podobne znaczenie miała „Armia Konna i inne opowiadania” Babla, który towarzyszył Armii Konnej Budionnego w całej kampanii polskiej. Jego dziennik z 1920 r., szczery do bólu, jest zapisem zawiedzionej miłości do rewolucji. Podobnie „otwierały oczy” słynne antyutopie – „Zaproszenia na egzekucję” Nabokova to jedna z najlepszych jego powieści. Pokazał w niej społeczeństwo przyszłości poddane władzy totalitarnej, w którym żyją odczłowieczone automaty, a martwe przedmioty z kolei ożywają i nabierają cech ludzkich. Legendarna antyutopia „Wykop” Płatonowa opowiada o ekipie przygotowującej wykop pod „wszechproletariacki” budynek, ale przede wszystkim mówi o języku. „Taki język to dla tłumacza trudna próba. Jest on świadomie popsuty, pełen tautologii, alogizmów, nowotworów, dysonansowych zestawień, kulawych konstrukcji. Ale jest w tym wielki, na płatonowską miarę, zmysł” – pisał w posłowiu tłumacz Andrzej Drawicz. Kolejną antyutopią w naszej kolekcji jest „Kyś” Tatiany Tołstoj, opowieść o świecie po wielkim wybuchu, po którym ludzkość cofnęła się do epoki kamiennej. Ta książka powstała już w nowej Rosji, ale opowiada o świecie, który się wcale nie zmienił i tkwi ciągle w rzeczywistości sowieckiej. Oskarżeni i skazani Literatura rosyjska, co dobrze widać w tej kolekcji, czerpie nieustannie ze swojej tradycji. Groteska Wojnowicza wyrasta z Bułhakowa, bez Zoszczenki, Płatonowa i Bułhakowa nie byłoby „Kysia” Tatiany Tołstoj. Polskiemu czytelnikowi przyjdą do głowy też inne skojarzenia: „Kolejka” Sorokina przypomina nasz „Kompleks Polski” Konwickiego, który również rozgrywa się w kolejce do sklepu. Z Dostojewskiego zmieszanego z popkulturą czerpie Pielewin w „Generation P”. Siła tej literatury bierze się więc nie tylko z przenikliwej analizy sytemu, z umiejętnej gry humorem czy groteską, ale i z tradycji – tak powstaje swoista piramida literacka. Nie sposób też czytając te tomy nie myśleć o dramatycznych losach autorów. O Sołżenicynie, Bablu, Płatonowie. Babel został aresztowany w 1939 r. Oskarżono go o udział w spisku trockistowskim, o szpiegostwo i przygotowanie zamachu na Stalina i Woroszyłowa, w końcu skazano na śmierć. Podobno, jak pisał Pomianowski, jego ostatnim życzeniem było ukończyć utwór, który zaczął pisać w więzieniu. Nie zachował się jednak żaden ślad po tym tekście. Płatonow całe życie walczył z cenzurą, naraził się Stalinowi, który po przeczytaniu jednego z opowiadań napisał o nim na marginesie „swołocz”. Sam pisarz nie został aresztowany, za to jego syn spędził wiele lat w obozie. Z kolei Bułhakow właśnie dzięki „Białej gwardii”, a właściwie dzięki sztuce teatralnej na motywach tej powieści – miał u Stalina specjalne względy. Stalin był jej entuzjastą i widział ją kilkanaście razy. Kim natomiast był Agiejew, autor „Romansu z kokainą”? Przypuszczano, że to jeden z pseudonimów Nabokova. Jednak sam pisarz nigdy do tej skądinąd świetnej książki się nie przyznał. Ta opowieść o szkole i dojrzewaniu (i eksperymentach z tytułowym narkotykiem), rozgrywająca się na początku XX w., nie jest tak znana jak inne pozycje z naszej kolekcji i może być dla czytelników zaskoczeniem. Przypomina bowiem „Buszującego w zbożu” Salingera. Pokazuje też mocny obraz uzależnienia. Po co gonić za szczęściem, skoro kokaina pozwala je osiągnąć bez jakiegokolwiek wysiłku? – zastanawia się bohater. Oczywiście tylko na początku – potem już nigdy nie udaje się bohaterowi odnaleźć tego szczęścia. Do czytania kręgosłupem Zaskoczeniem będzie też nowa lektura rzeczy znanych. Choćby „Ślimak na zboczu” Strugackich, klasyczna pozycja literatury SF. Otóż okazuje się, że pojawiają się w tej powieści ni mniej, ni więcej tylko prototypy maszyn typu „transformers”, czyli traktory, samochody czy kombajny, które mówią i potrafią zabijać. Najgroźniejszy zaś obraz w powieści to świat samych kobiet, które podporządkowały sobie inne gatunki i nie potrzebują w ogóle mężczyzn – kosmatych zwierząt, jak o nich mówią. Najmocniejszym jednak wrażeniem przy lekturze naszej serii może być wręcz zmysłowa radość i przyjemność, która bierze się z obcowania z literaturą najwyższej próby. Opisał ją w swoich wykładach o literaturze rosyjskiej Nabokov: „Mądry czytelnik czyta książkę geniusza nie sercem, nie mózgiem nawet, ale kręgosłupem. To tam właśnie pojawia się owo niepokojące mrowienie, nawet wtedy, gdy zachowujemy pewien wskazany dystans, pewną rezerwę podczas lektury. Wtedy z przyjemnością zmysłową i intelektualną zarazem będziemy obserwować artystę budującego swój domek z kart i widzieć, jak przeobraża się on w piękny pałac ze stali i szkła”. Owe nabokovowskie „ciarki wzdłuż krzyża” czekają czytelników podczas lektury naszej serii rosyjskich arcydzieł. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >>

Jednak rosyjscy neofici Rosja jest teologi nc ~tV.1111 llyly c1.asy. gdy pisarze wyszperali stan Nic jest moliwe. by wszysl ko. co napisano o Rosjanach. byo

Niezwykłe informacje o Rosji i Rosjanach. Z czego słynie ten kraj – fascynujące ciekawostki o Rosji – historia i dzień dzisiejszy Fascynujące ciekawostki o Rosjanach 1) Piotr Wielki (1672-1725), to jeden z najbardziej znanych carów Rosji. Pod jego przywództwem kraj stał się silny gospodarczo i militarnie, a dzięki podbojom, Rosja zwiększyła swoją powierzchnię. Wybudował Petersburg i przeniósł tam stolicę państwa. Ciekawostki o Rosji: rosyjski car Piotr Wielki 2) Niezwykle ciekawą postacią dawnej Rosji była caryca Katarzyna II. Caryca Katarzyna II Wielka urodziła się w Szczecinie i tak naprawdę miała na imię Zofia. Słynęła z licznych romansów. 3) Karabin automatyczny Kałasznikowa, powstał podczas II wojny światowej, a jego konstruktorem był Michaił Kałasznikow (1919-2013). Wyprodukowano miliony egzemplarzy i znakomicie sprawdził się w wielu konfliktach zbrojnych. Jest prosty w obsłudze i sprawdza się w różnych warunkach, np. wśród piasków pustyni. Wciąż jest używany przez wojska różnych armii świata i zyskał miano legendarnego. Trafił nawet do oficjalnego herbu państwa Burkina Faso. Słynny karabin Kałasznikow. Rosja ciekawostki, foto: Nemo5576 / cc by-sa 4) Jurij Gagarin (1934-1968) był radzieckim kosmonautą, pierwszym człowiekiem w przestrzeni kosmicznej. Nikomu wcześniej nieznany, w 1961 r. zyskał nieprawdopodobną popularność w ZSRR, po tym jak wrócił na Ziemię po locie trwającym 1 godz i 48 minut. Zginął jako 34-latek w katastrofie samolotu treningowego. Został pochowany na cmentarzu przy Murze Kremlowskim w Moskwie. Kosmonauta Jurij Gagarin. Ciekawostki o Rosji i Rosjanach 5) Grigorij Rasputin (1869-1916), to znana i kontrowersyjna postać XIX-wiecznej Rosji. Kaznodzieja, mistyk, uzdrowiciel, jasnowidz, którego sława dotarła do cara Mikołaja II. Na jego dworze stał się wpływową postacią i wielu dworzanom to się nie podobało. Końska dawka trucizny wlana do wina nie zadziałała, podobnie jak strzał w pierś. Padł po kilku kolejnych strzałach i zamachowcy dla pewności rozłupali mu czaszkę, a ciało wrzucili do rzeki Newy. Po wyłowieniu zwłok okazało się jeszcze żył i pod wodą próbował się uwolnić z więzów. Spełniła się jego przepowiednia, według której ci, którzy chcieliby go zamordować, nie przeżyją kolejnego roku. Grigorij Rasputin do dziś budzi skrajne emocje. Ciekawostki o Rosji 6) Rosja może się poszczycić wieloma wspaniałymi pisarzami, kompozytorami i ludźmi sztuki. Wymieńmy choćby kilku literatów: Lew Tołstoj, Aleksander Puszkin, Nikołaj Gogol, Fiodor Dostojewski, Maksim Gorki, Anton Czechow, Michaił Bułhakow, Władimir Majakowski, Władimir Nabokow, Iwan Turgieniew, Michaił Lermontow. 7) Sławik Kraszennikow urodzony w 1982, zmarł tuż przed jedenastymi urodzinami. Był jasnowidzem i twierdził, że widzi narządy ludzkie znajdujące się pod skórą i potrafi na tej podstawie powiedzieć, co dolega choremu. Widział demony i duchy, a także przepowiadał przyszłość. 8) Większość Rosjan kocha prezydenta Władimira Putina. Nawet, gdy w kraju na jedną kadencję władzę objął Miedwiediew, wiadomo było, kto tak naprawdę rządzi Rosją. Spotkanie Miedwiediewa z amerykańskim prezydentem, zakończyły słowa Miedwiediewa: „Przekażę wszystko Putinowi”. Zamontowana na samochodzie wyrzutnia Katiusza podczas walki na froncie Z czego słynie Rosja 9) Gwardyjskie moździerze rakietowe, potocznie nazywane Katiuszami, to niesamowice skuteczna broń artyleryjska, która dała ZSRR zwycięstwo w II wojny światowej. Prace nad Katiuszą zaczęto w 1938 r., a po raz pierwszy wykorzystano ją w boju 14 lipca 1941 roku, przeciwko wojskom niemieckim. W ciągu kilku sekund na niedużą przestrzeń spadało kilkadziesiąt rakiet, siejąc panikę w wojskach wroga. Później jedna bateria była w stanie wystrzelić 1152 rakiety w 10 sekund. > Tu więcej 10) Rosyjska ruletka, to makabryczna gra hazardowa pochodząca z Rosji. Grę prawdopodobnie wymyślili oficerowie carscy. Polega ona na przyłożeniu lufy rewolweru do swej skroni i obracaniu bębnem (w którym jest jeden nabój), na zmianę z rywalem. Przegrywa ten, który miał pecha i pierwszy strzeli sobie w głowę. W pojedynku rosyjskiej ruletki zginął wybitny pisarz Aleksander Puszkin. 11) Rosjanie wypijają średnio 14 litrów wódki na osobę w ciągu roku i dzierżą w tym światowy prymat. Suma wypitej wódki przez Rosjan rocznie, to 2 miliardy litrów, co z kolei stanowi połowę światowej produkcji tego alkoholu. Ciekawe, jak wymienione statystyki wyglądają w chwili obecnej. Słynne rosyjskie matrioszki. Rosja ciekawostki 12) Matrioszka, to drewniana lalka pomalowana w soczyste barwy. Każda lalka jest wydrążona w środku tak, że mieszczą się w niej mniejsze laleczki. Matrioszka jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli folkloru rosyjskiego. > Ciekawostki o zabawkach 13) Rosyjskie dania są sycące i tłuste. Solanka, to niekwestionowana królowa wszystkich dań. Rosjanie zajadają się też wyrobami mącznymi. Zjadają też chleb do każdego posiłku, nawet jeśli danie składa się z pierogów, ziemniaków czy kaszy. W Polsce popularnością cieszą się pierogi ruskie; ich nadzieniem jest biały ser i ziemniaki. Składniki farszu pierogów ruskich: przemielone gotowane ziemniaki oraz twaróg. Foto: Kpalion / cc by-sa Rosja ciekawostki i niezwykłe fakty 14) Najpopularniejsze imiona w Rosji, to Aleksandr, Aleksiej i Iwan. Absolutny prym wśród imion żeńskich wiedzie Lena. To imię także Polsce stało się popularne. Dodamy, że w 2020 roku co piąta polska dziewczynka otrzymała imię rosyjskiego pochodzenia. 15) Rosyjski Kościół Prawosławny jest największy na świecie spośród kościołów prawosławnych, biorąc pod uwagę granice administracyjne państw. Ma 60 metropolii i 309 diecezji. 16) Rosja, jako jedno z nielicznych państw, dysponuje bronią jądrową. Rosjanie mają najwięcej głowic jądrowych ze wszystkich państw – ich liczba wynosi 7700. Dla porównania, Stany Zjednoczone mają ich 6800. Dane obecnie mogą być nieaktualne. 17) W Moskwie znajduje się mauzoleum Lenina. Mumia tego słynnego przywódcy ZSRR jest regularnie balsamowana, a co trzy lata zmieniany jest garnitur wraz z bielizną. Co 18 miesięcy Lenin, a raczej to, co zostało z jego ciała, zażywa specjalnej chemicznej kąpieli. Wódz rewolucji Włodzimierz Lenin wciąż pokazywany jest w Moskwie. Ciekawostki o Rosji 18) Pewna para z Rosji trzyma w domu niedźwiedzia, imieniem Stefan. Ma on 25 lat i waży 130 kilogramów. Kilka lat temu w Moskwie mieszkaniec bloku idąc wyrzucić śmieci, znalazł w kartonie porzucone małe niedźwiedziątka. Podejrzewa się, że takie przypadki mają związek z likwidacją cyrków. W takich przypadkach większość niedźwiedzi trafia do moskiewskiego zoo. 19) Rosyjscy przywódcy chyba od zawsze Ukrainę traktują za młodszą, gorszą siostrę. O Ukraińcach wyrażają się z nutą sympatii, ale równocześnie z lekceważeniem. Tymczasem Ruś Kijowska (w tym tereny obecnej Ukrainy) istniała jako księstwo już w IX wieku, gdy tereny późniejszej Moskwy zarastała jeszcze puszcza. Rosja ciekawostki: (c) Zobacz też:> Obwód Kaliningradzki ciekawostki> Łotwa ciekawostki> Charków, miasto na Ukrainie | Tags: Ukraina, Putin, Burkina Faso, Historia Rosji, caryca Katarzyna, Mauzoleum Lenina, matrioszka, rosyjska ruletka, Aleksander Puszkin, Rosja ciekawostki, ciekawostki o Rosji, ciekawostki o Rosjanach, Rosjanie ciekawostki, znani pisarze rosyjscy, Ruś Kijowska, Rosyjski Kościół Prawosławny, imiona rosyjskie, carowie Rosji, Rasputin, Grigorij Rasputin, rosyjska kuchnia, Piotr Wielki, pierogi ruskie, Miedwiediew, Sławik Kraszennikow Jurij Gagarin, Michaił Kałasznikow, pierwszy kosmonauta, moskiewskie ZOO, fakty o Rosji, Rosja historia ,,Dzieci Arbatu'' Arbat lub Stary Arbat – ulica w centrum Moskwy. Można tam dojechać np. moskwieskim metrem (linią 1, 3, 4 oraz 9) Arbat to przede wszystkim ulica artystów, gdyż to właśnie zamieszkanie znalazło wielu twórców, a byli to m.in. Mistrz i Małgorzata Akcja powieści Arbat Nawet najwięksi luminarze rosyjskiej kultury często nie mogli się powstrzymać przed szczerymi wypowiedziami na temat niewolniczych schematów, w których tkwi umysłowość wszystkich warstw ich narodu, jego zbrodniczych skłonności i powszechności życia w pogardzie dla wszelkich ludzkich zasad. Mikołaj Gogol szukał przyczyn w sposobie organizacji państwa. W nowelach pisał na przykład, że wynagrodzenia urzędników były często tak niskie, że nie sposób się było z nich utrzymać. Władze jednak się tym nie przejmowały, wiedząc, że i tak większość dochodów każdego urzędnika stanowią łapówki. Podwyżek więc nie dawały, a korupcję tolerowały, co oczywiście przeobraziło całe państwo w jedno wielkie bandyckie monstrum. Jeśli pojawił się ktokolwiek uczciwy – nim zdołał pisnąć, już go wdeptywano w ziemię. I takie stosunki stały się normą wszędzie: w cerkwi, wojsku, policji, gospodarce, a w ślad za nimi w życiu każdej społeczności i każdej rodziny. Iwan Turgieniew pisał, że Rosjanin to największy i najbardziej zuchwały kłamca na świecie. Wszechobecną patologię, wrodzoną demoralizację i rozkoszowanie się w wyrządzaniu zła Iwan Szmielow opisywał słowami: Rosjanie to lud, który nienawidzi wolności, uwielbia niewolnictwo, kocha kajdany na swoich rękach i nogach oraz swój własny brud zarówno fizyczny, jak i moralny. I do jednego jest tylko gotów w każdej chwili – do stłamszenia wszystkich i wszystkiego. Podobnie uważał Fiodor Dostojewski: Rosjanie to naród, który wędruje po Europie i szuka, co by tu można rozwalić, co zniszczyć. I chętnie zrobi to dla samej tylko rozrywki. Jakby wtórował mu Maksym Gorki: Najważniejszym sukcesem narodu rosyjskiego jest jego sadystyczne okrucieństwo. Przez całe swe życie obcował z tym sadyzmem polski pisarz, Ferdynand Ossendowski, dlatego nie zaskoczyła go wszechobecna rzeź, jaka od przewrotu z jesieni 1917 roku stała się codziennością całej Rosji. Znającego ten kraj nie zdziwiło ani to, że po wymordowaniu milionów ludzi powszechnym obrazkiem były wygłodzone i schorowane dzieci, którym zamordowano rodziców ani też to, że decyzją bolszewickiej władzy setki tysięcy (o ile nie miliony) tych dzieci zabito w ramach zarządzonych polowań na ludzi. Setki tysięcy kilkulatków zabito, strzelając do nich jak do kaczek czy szczurów, bez ostrzeżenia. Takim właśnie sposobem rozwiązano wtedy problem bezdomnych, schorowanych i umierających z głodu sierot. W czasach tych Iwan Bunin pisał: Ze zgrozą myślę o tym, kogo urodzi to pijane krwawe bydło, które przechwyciło władzę w Rosji i o tym, co się będzie działo w Rosji za dwa – trzy pokolenia. Aż strach myśleć, bo jest to przecież przerażająco oczywiste. Na jakąkolwiek pozytywną zmianę nie miał też nadziei Michaił Sałtykow -Szczedrin piszący: Obudźcie mnie za sto lat i zapytajcie, co teraz robią Rosjanie, a ja wtedy od razu wam odpowiem: to, co zawsze – piją i kradną. W biografiach Józefa Piłsudskiego często opisywane są jego pobyty w Rosji. Bywało, że w jakimś mieście musiał zmienić pociąg, co dawało szansę spaceru i poznania okolicy. Którymś razem musiał czekać na przesiadkę cały dzień, a było to na dworcu znajdującym się kilka kroków od Kremla. Piłsudski także wtedy wolał jednak cały ten czas spędzić w poczekalni. Pytany o przyczynę miał odpowiedzieć, że Rosję zna tak dobrze, że wszystko, co rosyjskie napawa go odrazą. W wielu też swoich wypowiedziach podkreślał, że istotą rosyjskiej duszy jest bezbrzeżna nienawiść do wolności. I takie jest odwieczne źródło rosyjskiej nienawiści do Polski, takie też, znanej od niezliczonych pokoleń, rosyjskiej żądzy jej zdeptania. Według Piłsudskiego – Polak, choćby i nic nie robił, musi być przez Moskala postrzegany jako wróg. Bo istotą tożsamości Polaka jest wolność, czyli to, co w Rosjanach uruchamia agresję i wolę zniszczenia. Z każdym sąsiadem trzeba jakoś żyć. Być może też z każdym, pomimo najgłębszych nawet podziałów, da się też znaleźć nić koniecznego porozumienia. W przypadku relacji z Rosją trzeba zastosować stare angielskie przysłowie: Najsolidniejsze płoty budują najlepsze sąsiedztwo. Znając jednak rosyjską skłonność do wyłamywania płotów wszystkich sąsiadów i napawania się zniszczeniami, tak jak teraz na Ukrainie, musimy być czujni. Musimy też mieć pod ręką maczugę, która zapewni utrzymanie właściwych relacji i zagwarantuje zachowanie odpowiedniego dystansu.

Rosyjscy pisarze według wieków Pisarze XXI wieku {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors ( read / edit ).

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki Strony w kategorii „Rosyjscy pisarze” Poniżej wyświetlono 20 spośród wszystkich 20 stron tej kategorii.

PDF | Статья посвящена общему анализу творчества крепостных писателей конца XVIII в. и первых десятилетий

Nawet najwięksi luminarze rosyjskiej kultury często nie mogli się powstrzymać przed szczerymi wypowiedziami na temat niewolniczych schematów, w których tkwi umysłowość wszystkich warstw ich narodu, jego zbrodniczych skłonności i powszechności życia w pogardzie dla wszelkich ludzkich zasad. Mikołaj Gogol szukał przyczyn w sposobie organizacji państwa. W nowelach pisał na przykład, że wynagrodzenia urzędników były często tak niskie, że nie sposób się było z nich utrzymać. Władze jednak się tym nie przejmowały, wiedząc, że i tak większość dochodów każdego urzędnika stanowią łapówki. Podwyżek więc nie dawały, a korupcję tolerowały, co oczywiście przeobraziło całe państwo w jedno wielkie bandyckie monstrum. Jeśli pojawił się ktokolwiek uczciwy – nim zdołał pisnąć, już go wdeptywano w ziemię. I takie stosunki stały się normą wszędzie: w cerkwi, wojsku, policji, gospodarce, a w ślad za nimi w życiu każdej społeczności i każdej rodziny. - Autopromocja - KLIKNIJ NA GRAFIKĘ- Iwan Turgieniew pisał, że Rosjanin to największy i najbardziej zuchwały kłamca na świecie. Wszechobecną patologię, wrodzoną demoralizację i rozkoszowanie się w wyrządzaniu zła Iwan Szmielow opisywał słowami: Rosjanie to lud, który nienawidzi wolności, uwielbia niewolnictwo, kocha kajdany na swoich rękach i nogach oraz swój własny brud zarówno fizyczny, jak i moralny. I do jednego jest tylko gotów w każdej chwili – do stłamszenia wszystkich i wszystkiego. Podobnie uważał Fiodor Dostojewski: Rosjanie to naród, który wędruje po Europie i szuka, co by tu można rozwalić, co zniszczyć. I chętnie zrobi to dla samej tylko rozrywki. Jakby wtórował mu Maksym Gorki: Najważniejszym sukcesem narodu rosyjskiego jest jego sadystyczne okrucieństwo. Przez całe swe życie obcował z tym sadyzmem polski pisarz, Ferdynand Ossendowski, dlatego nie zaskoczyła go wszechobecna rzeź, jaka od przewrotu z jesieni 1917 roku stała się codziennością całej Rosji. Znającego ten kraj nie zdziwiło ani to, że po wymordowaniu milionów ludzi powszechnym obrazkiem były wygłodzone i schorowane dzieci, którym zamordowano rodziców ani też to, że decyzją bolszewickiej władzy setki tysięcy (o ile nie miliony) tych dzieci zabito w ramach zarządzonych polowań na ludzi. Setki tysięcy kilkulatków zabito, strzelając do nich jak do kaczek czy szczurów, bez ostrzeżenia. Takim właśnie sposobem rozwiązano wtedy problem bezdomnych, schorowanych i umierających z głodu sierot. W czasach tych Iwan Bunin pisał: Ze zgrozą myślę o tym, kogo urodzi to pijane krwawe bydło, które przechwyciło władzę w Rosji i o tym, co się będzie działo w Rosji za dwa – trzy pokolenia. Aż strach myśleć, bo jest to przecież przerażająco oczywiste. Na jakąkolwiek pozytywną zmianę nie miał też nadziei Michaił Sałtykow -Szczedrin piszący: Obudźcie mnie za sto lat i zapytajcie, co teraz robią Rosjanie, a ja wtedy od razu wam odpowiem: to, co zawsze – piją i kradną. W biografiach Józefa Piłsudskiego często opisywane są jego pobyty w Rosji. Bywało, że w jakimś mieście musiał zmienić pociąg, co dawało szansę spaceru i poznania okolicy. Którymś razem musiał czekać na przesiadkę cały dzień, a było to na dworcu znajdującym się kilka kroków od Kremla. Piłsudski także wtedy wolał jednak cały ten czas spędzić w poczekalni. Pytany o przyczynę miał odpowiedzieć, że Rosję zna tak dobrze, że wszystko, co rosyjskie napawa go odrazą. W wielu też swoich wypowiedziach podkreślał, że istotą rosyjskiej duszy jest bezbrzeżna nienawiść do wolności. I takie jest odwieczne źródło rosyjskiej nienawiści do Polski, takie też, znanej od niezliczonych pokoleń, rosyjskiej żądzy jej zdeptania. Według Piłsudskiego – Polak, choćby i nic nie robił, musi być przez Moskala postrzegany jako wróg. Bo istotą tożsamości Polaka jest wolność, czyli to, co w Rosjanach uruchamia agresję i wolę zniszczenia. Z każdym sąsiadem trzeba jakoś żyć. Być może też z każdym, pomimo najgłębszych nawet podziałów, da się też znaleźć niekoniecznego porozumienia. W przypadku relacji z Rosją trzeba zastosować stare angielskie przysłowie: Najsolidniejsze płoty budują najlepsze sąsiedztwo. Znając jednak rosyjską skłonność do wyłamywania płotów wszystkich sąsiadów i napawania się zniszczeniami, tak jak teraz na Ukrainie, musimy być czujni. Musimy też mieć pod ręką maczugę, która zapewni utrzymanie właściwych relacji i zagwarantuje zachowanie odpowiedniego dystansu. Artur Adamski

Rosyjscy naukowcy po wielu latach badań ustalili, że gdyby całą wodę ze wszystkich oceanów, mórz, jezior, rzek, stawów i strumyków wpuścić do rurki o średnicy jeden centymetr, to ta rurka musiałaby mieć taką długość, że ja pieprzę. Inni rosyjscy naukowcy odkryli nerw łączący bezpośrednio oko z. odbytem.

Rosja i Rosjanie Wczoraj w godzinach wieczornych na podmoskiewskim cmentarzu rozbił się samolot transportowy. Generał Jakimow na dzisiejszej konferencji powiedział, że dzięki szybkiej reakcji służb ratowniczych i użyciu ciężkiego sprzętu udało się do tej pory odnaleźć 14,5 tyś ciał. Udostepnij Stały link Rybacy z Władywostoku złowili wieloryba. Zmierzyli go i okazało się, że od ogona do głowy ma 25m, a od głowy do ogona 30m. Zwrócili się do instytutu w Moskwie z zapytaniem, dlaczego tak jest. Po pewnym czasie przyszła odpowiedź, że na razie nie wiadomo dlaczego, ale nauka radziecka zna podobne przypadki. Na przykład poniedziałek od piątku dzielą cztery dni, a piątek od poniedziałku tylko trzy. Udostepnij Stały link Dyskutowali żołnierze rosyjscy i chińscy kto kogo zwycięży. Chińczycy mówią: - A my na Was jądrową bombę zrzucimy. - To co takiego? - A to wszystko materialne pozostaje a żywe ginie! - Fiuuuuu. A my na Was wtedy pluton chorążych napuścimy. - O. A to co takiego? - A wtedy to wszystko żywe pozostaje, a materialne ginie! Udostepnij Stały link Umiera stary Gruzin. Przy łożu śmierci siedzi jego wnuk. Umierający mówi: - Kiedyś, gdy umarł Lenin, umarł i leninizm... Kiedy umarł Stalin, umarł stalinizm... - Dziadku Onanie, nie umieraj! Udostepnij Stały link Telewizja radziecka kręci film o dobroci Stalina. Do Stalina podchodzi dziecko: - Wujek! Daj cukierka! Stalin: - Spier.....! W tym momencie kamera najeżdża na wielką planszę z napisem: A MÓGŁ ZABIĆ!!! Udostepnij Stały link Wyniki strzeleckie w rosyjskiej jednostce wojskowej: Iwanov - Pudło Pietrov - Pudło Sidorov - Pietrov Udostepnij Stały link W czasie zimnej wojny amerykanie wyszkolili szpiega i zrzucili go na Syberii. Szpieg trafił do chaty tubylca, który zaproponował mu nocleg. Na drugi dzień tubylec mówi: - Nu, ty gawarisz kak nasz, ty pijesz kak nasz, nu ale ty nie nasz! - Paczemu ty tak dumajesz? - pyta skonsternowany Amerykanin. - A potomu, szto u nas cziornych niet! Udostepnij Stały link Rosyjscy programiści stworzyli pierwszy program komputerowy, który w rozmowie po rosyjsku przeszedł pomyślnie test Turinga (test człowiek/maszyna). Algorytm był prosty. Na wszystkie pytania odpowiadał “A idź w pizdu!”. Udostepnij Stały link Majorka, lotnisko. Z samolotu wysiada "nowy Ruski": obwieszony złotem i pilnowany przez dwóch goryli. Na ramieniu niesie narty. - Przepraszam ale szanowny pan chyba się pomylił - zwraca mu uwagę pracownik lotniska - Tu u nas, na Majorce, jest gorąco, tu nie ma śniegu. Rosjanin uśmiecha się cynicznie. - Spakojno, grażdanin, mój śnieg przyleci następnym. Udostepnij Stały link Dzwonek do drzwi. Na progu stoi dwóch barczystych mężczyzn. - "Opiekunów" wzywaliście? - Nie. - To płacicie pięćset rubli, za fatygę... Udostepnij Stały link Wojska rosyjskie mają stacjonować obok wojsk ONZ. Dowódca wojsk rosyjskich mówi do żołnierzy: - Francuzi wymieniają bieliznę co tydzień. Anglicy wymieniają bieliznę co trzy dni. Amerykanie wymieniają bieliznę co dwa dni. Wy będziecie wymieniać codziennie. Po chwili dodaje: - A kto z kim będzie zmieniać, to już sami sobie ustalicie. Udostepnij Stały link - Jakie jest credo człowieka sowieckiego? - Lepiej na wszystko patrzeć przez palce niż przez kraty. Udostepnij Stały link Moskwa, u szewca: - Przyszedłem odebrać buty z naprawy. - Płaci pan 20 rubli. - Tak mało? Na kwicie jest napisane, że mam do zapłaty 40 rubli. - Jeden but zgubiliśmy. Udostepnij Stały link Rok 1980. Moskwa, ceremonia otwarcia Igrzysk Olimpijskich. Na trybunę wchodzi Leonid Breżniew, wyciąga tekst przemówienia i zaczyna: - O, o, o, o, o. Szybkim krokiem podchodzi do niego jeden z organizatorów igrzysk i mówi: - Towarzyszu sekretarzu generalny, tekst przemówienia zaczyna się nieco wyżej, a to, co teraz czytacie, to kółka olimpijskie! Udostepnij Stały link Rozmawia dwóch Rosjan, po przylocie do USA: - Ty popatrz, oni tu wszyscy płacą dolarami! - No, zupełnie takimi, jak nasze baksy! Udostepnij Stały link - Czy to prawda, że po katastrofie w Czarnobylu nie można jeść jabłek? - Nieprawda. Jabłka można jeść ile się chce, natomiast ogryzki należy zakopywać w ziemi na głębokość co najmniej dwóch metrów. Udostepnij Stały link

Cytaty pochodzi z: Mistrz i Małgorzata. - Tylko bez dramatów - wykrzywiając się powiedział Asasello. - Trzeba się też postawić i w mojej sytuacji. Dać administratorowi po mordzie albo wyrzucić z domu wujaszka, albo postrzelić kogoś, albo jakiś tam jeszcze drobiazg w tym stylu to moja właściwa specjalność.

Ludzi online: 4804, w tym 86 zalogowanych użytkowników i 4718 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

Rosyjscy pisarze XX wieku Poeci XX wieku {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors ( read / edit ). Królowie czytelniczych rynków 4 sierpnia 2020 Carycą kryminału w Rosji została Polka Joanna Chmielewska – pod tym pseudonimem tworzyła Irena Barbara Kuhn, z domu Becker (1932–2013). Ukończyła architekturę i dosyć długo pracowała w zawodzie, ale ostatecznie wybrała pisarstwo. Debiutowała literacko w wieku 26 lat, by od 40. roku życia zająć się wyłącznie literaturą. Chociaż najbardziej znana jest z kryminałów, pisała też komedie obyczajowe, książki dla dzieci i młodzieży, poradniki. W kraju sprzedało się ok. 6 mln jej książek – jest to jednak niewiele w porównaniu z sukcesami na Wschodzie. Oryginalny tytuł tekstu: "Królowie czytelniczych rynków" Część rosyjskich pisarzy wystąpiła publicznie przeciwko ustawie o karaniu za krytykę władzy. Członkowie stowarzyszenia „Wolne Słowo” oraz moskiewskiego i petersburskiego PEN Clubów napisali list otwarty, w którym nowe przepisy nazywają „cenzurą”. Na początku marca Duma Państwowa, izba niższa rosyjskiego parlamentu przyjęła projekt ustawy przewidującej kary za Rosyjscy pisarze i poeci, których dzieła są uważane za klasyków, dziś mają światową sławę. Prace tych autorów czytane są nie tylko w ich ojczyźnie - Rosji, ale na całym świecie. Wielcy rosyjscy pisarze i poeci Znany fakt, który został udowodniony przez historyków i krytyków literackich: najlepsze dzieła rosyjskich klasyków zostały napisane w okresie Złotych i Srebrnych Wieków. Nazwiska rosyjskich pisarzy i poetów, zaliczanych do światowej klasyki, znane są wszystkim. Ich praca pozostała na zawsze w historii świata, jako ważny element. Dzieło rosyjskich poetów i pisarzy Złotego Wieku jest początkiem literatury rosyjskiej. Wielu poetów i prozaików opracowało nowe kierunki, które później zaczęły być coraz częściej wykorzystywane w przyszłości. Rosyjscy pisarze i poeci, których listę można nazwać nieskończoną, pisali o naturze i miłości, o świetle i niewzruszonym, o wolności i wyborze. Literatura o Złotym, jak i późnym Srebrnym Wieku, odzwierciedla postawę nie tylko pisarzy wobec wydarzeń historycznych, ale także całego narodu jako całości. A dziś, przeglądając przez setki stuleci portrety rosyjskich pisarzy i poetów, każdy postępowy czytelnik rozumie, jak jasne i prorocze są ich dzieła napisane ponad dziesięć lat temu. Literatura dzieli się na wiele tematów, które stanowiły podstawę prac. Rosyjscy pisarze i poeci mówili o wojnie, o miłości, o świecie, otwierając się całkowicie przed każdym czytelnikiem. "Złoty wiek" w literaturze "Złoty wiek" w literaturze rosyjskiej zaczyna się w XIX wieku. Głównym przedstawicielem tego okresu w literaturze, a konkretnie poezji, był Aleksander Siergiejewicz Puszkin, dzięki któremu nie tylko rosyjska literatura, ale cała rosyjska kultura jako całość nabrała szczególnego uroku. Dzieło Puszkina zawiera nie tylko utwory poetyckie, ale prozę. Poezja "złotego wieku": Wasilij Żukowski Początek tego czasu Wasilij Żukowski, który został nauczycielem Puszkina. Żukowski otworzył dla literatury rosyjskiej taki kierunek jak romantyzm. Kierując się tym kierunkiem, Żukowski pisał ody, które były szeroko znane z ich romantycznych obrazów, metafor i awatarów, których lekkość nie była w kierunkach, które stosowali w rosyjskiej literaturze przeszłości. Mikhail Lermontov Innym wielkim pisarzem i poetą dla "złotego wieku" literatury rosyjskiej był Michaił Juriewicz Lermontow. Jego prozaiczna praca, Bohater naszych czasów, była niegdyś niezmiernie sławna, ponieważ opisywała rosyjskie społeczeństwo, jak to było w tamtym okresie, o czym pisze Mikhail Yurievich. Ale jeszcze bardziej uwielbiany przez wszystkich czytelników wiersza Lermontowa: smutne i smutne linie, ponure, a czasem przerażające obrazy - wszystko to poeta zdołał napisać tak czule, że każdy czytelnik wciąż jest w stanie wyczuć, co zmartwiło Michaiła Jurewicza. Proza o "złotym wieku" Rosyjscy pisarze i poeci zawsze wyróżniali się nie tylko niezwykłą poezją, ale także prozą. Lew Tołstoj Jednym z najważniejszych pisarzy Złotego Wieku był Lew Nikołajewicz Tołstoj. Jego wspaniała powieść "Wojna i pokój" stała się znana całemu światu i zawiera się nie tylko w listach rosyjskich klasyków, ale także w świecie. Opisując życie rosyjskiego świeckiego społeczeństwa w czasie Wojny Ojczyźnianej w 1812 r., Tołstoj był w stanie pokazać wszystkie subtelności i cechy behawioralne społeczeństwa petersburskiego, które nie były zaangażowane w ogólnorosyjską tragedię i walczą przez długi czas od początku wojny. Kolejna powieść Tołstoja, czytana dzisiaj i za granicą, oraz w ojczyźnie pisarza, była dziełem Anny Kareniny. Opowieść o kobiecie, która z całego serca kochała człowieka i przeszła bezprecedensowe trudności w miłości, a wkrótce doznała zdrady, zakochała się w całym świecie. Wzruszająca historia miłości, która czasami doprowadza cię do szału. Smutny koniec był dla powieści wyjątkową cechą - była to jedna z pierwszych prac, w których bohater liryczny nie tylko umiera, ale świadomie przerywa mu życie. Fedor Dostoevsky Oprócz Lwa Tołstoja, Fiodor Michajłowicz Dostojewski również stał się znaczącym pisarzem. Jego książka "Zbrodnia i kara" to nie tylko "Biblia" osoby wysoce moralnej, która posiada sumienie, ale także rodzaj "nauczyciela" dla kogoś, kto musi dokonać trudnego wyboru, przewidując wszystkie wyniki wydarzeń. Liryczny bohater dzieła nie tylko podjął niewłaściwą decyzję, która go zabił, lecz także wziął na siebie wiele udręk, które nie pozwoliły mu odpocząć w dzień iw nocy. W dzieło Dostojewskiego jest też praca "Upokorzona i obrażona", która dokładnie oddaje całą istotę ludzkiej natury. Pomimo upływu czasu od momentu pisania, problemy ludzkości, które opisał Fiodor Michajłow, są nadal aktualne. Bohater, widząc całą znikomość ludzkiej "duszy", zaczyna odczuwać odrazę do ludzi, za wszystko, z czego dumni są ludzie z bogatych warstw, co ma wielkie znaczenie dla społeczeństwa. Ivan Turgieniew Innym wielkim pisarzem literatury rosyjskiej był Iwan Turgieniew. Pisząc nie tylko o miłości, poruszał najważniejsze problemy świata. Jego powieści "Ojcowie i dzieci" wyraźnie opisują związek między dziećmi i rodzicami, które pozostają do dziś takie same. Nieporozumienie między starszym pokoleniem a młodym jest wiecznym problemem relacji rodzinnych. Rosyjscy pisarze i poeci: Srebrny wiek literatury Srebrna epoka w rosyjskiej literaturze jest uważana za początek XX wieku. To właśnie poeci i pisarze Srebrnego Wieku zdobywają szczególną miłość od czytelników. Być może to zjawisko jest spowodowane tym, że czas życia pisarzy jest bardziej zbliżony do naszych czasów, podczas gdy rosyjscy pisarze i poeci "złotego wieku" pisali swoje dzieła, żyjąc na zupełnie innych zasadach moralnych i duchowych. Poezja wieku srebrnego Żywe osobowości, które wyróżniają ten literacki okres, były niewątpliwie poetami. Pojawiły się różnorodne trendy i nurty poezji, które powstały w wyniku podziału opinii na temat działań władz rosyjskich. Alexander Blok Ponure i smutne dzieło Aleksandra Blocka było pierwszym, które pojawiło się na tym etapie literatury. Wszystkie wiersze Blocka pełne są tęsknoty za czymś niezwykłym, czymś jasnym i jasnym. Najbardziej znany wiersz to "Noc. Ulica Latarnia Apteka "doskonale opisuje światopogląd Bloku. Sergey Yesenin Jedną z najjaśniejszych postaci srebrnego wieku był Siergiej Jesienin. Wiersze o naturze, miłości, przemijaniu czasu, ich "grzechach" - wszystko to można znaleźć w pracach poety. Dzisiaj nie ma ani jednej osoby, która nie mogłaby znaleźć wiersza Yesenina, który mógłby zadowolić i opisać swój stan umysłu. Vladimir Mayakovsky Jeśli mówimy o Eseninie, to natychmiast chcę o tym wspomnieć Vladimir Mayakovsky. Ostry, głośny, pewny siebie - to był dokładnie poeta. Słowa, które wyszły spod pióra Majakowskiego, a dziś są uderzające w ich siłę - Władimir Władimirowicz postrzegał wszystko tak emocjonalnie. Oprócz sztywności, w twórczości Majakowskiego, który nie dogaduje się w życiu osobistym, są też teksty miłosne. Historia poety i Lily brik znany na całym świecie. To Ceglany odkrył w nim wszystkie najczulsze i zmysłowe, a Mayakowski, w zamian za to, wydawał się idealizować i deifikować ją w swoich miłosnych tekstach. Marina Cwietajewa Również Marina Marina Cwietajewa jest znana całemu światu. Sama poetka miała osobliwą cechę charakteru, co od razu widać w jej wierszach. Postrzegając samą siebie jako bóstwo, nawet w swoich miłosnych tekstach dała wszystkim do zrozumienia, że ​​nie jest jedną z tych kobiet, które potrafią się obrażać. Jednak w swoim wierszu "Jak wielu z nich wpadło w tę otchłań", pokazała, jak nieszczęśliwa była przez wiele, wiele lat. Proza wieku srebrnego: Leonid Andreev Wielki wkład w powstanie fikcji Leonid Andreev, który był autorem historii "Judasz Iskariota". W swojej pracy opisał biblijną historię zdrady Jezusa nieco inaczej, odsłaniając Judasza nie tylko jako zdrajcę, ale człowieka, który cierpiał z powodu zazdrości wobec ludzi, których wszyscy kochali. Samotny i dziwny Judasz, który znalazł ekstazę w swoich rowerach i opowieściach, zawsze dostawał tylko wyśmiewania w twarz. Historia mówi, jak łatwo jest przełamać ducha człowieka i popchnąć go do jakiejkolwiek podłości, jeśli nie ma on ani wsparcia, ani bliskich ludzi. Maxim Gorky Dla prozy literackiej Srebrnego Wieku ważny jest również wkład Maksyma Gorkiego. Pisarz w każdej ze swoich prac ukrył pewną esencję, rozumiejąc to, czytelnik zdaje sobie sprawę z głębi tego, co dotyczyło pisarza. Jedną z tych prac była mała opowieść "Stara kobieta Izergil", podzielona na trzy małe części. Trzy elementy, trzy problemy życiowe, trzy rodzaje samotności - pisarz starannie ukrył to wszystko. Dumny orzeł, wrzucony w otchłań samotności; szlachetny Danko, który oddał swe serce samolubnym ludziom; stara kobieta, która przez całe życie szukała szczęścia i miłości, ale nigdy jej nie znalazła - wszystko to można znaleźć w małej, ale niezwykle ważnej historii. Kolejną ważną pracą w twórczości Gorkiego była gra "Na dnie". Życie ludzi, którzy są poza ubóstwem, jest podstawą spektaklu. Opisy, które Maxim Gorki dał w swojej pracy pokazują, jak bardzo nawet bardzo ubodzy ludzie, którzy w zasadzie niczego nie potrzebują, chcą tylko być szczęśliwi. Ale szczęście każdej z postaci okazuje się być w różnych rzeczach. Każda z postaci w grze ma swoje własne wartości. Ponadto Maxim Gorki napisał o "trzech prawdach" życia, które można zastosować we współczesnym życiu. Połóż się na dobre; nie ma litości dla tego człowieka; prawda konieczna człowiekowi to trzy spojrzenia na życie, trzy opinie. Konflikt, który wciąż pozostaje nierozwiązany, daje każdemu bohaterowi, tak jak każdemu czytelnikowi, wybór.

Polscy pisarze o inwazji Rosji: barbarzyński atak na niepodległą Ukrainę. "Żadne słowa nie zdołają wyrazić smutku i grozy, z jaką przyjęliśmy wiadomości o barbarzyńskim ataku Rosji na niepodległą Ukrainę. Mając w pamięci przykłady dyktatorów XX wieku, wiemy, czym to grozi nie tylko Ukrainie, ale i całej Europie, w tym

Federacja Rosyjska Rosja jest największym krajem na świecie. Jej powierzchnia wynosi 17 098,242 tys. km2. Państwo położone jest w Europie Wschodniej i północnej Azji. Z północy na południe kraj rozciąga się na ponad 4 000 km, z zachodu na wschód – na prawie 10 000 km. Stolice obecne i historyczne: Moskwa, Petersburg Waluty obecne i historyczne: rubel rosyjski, rubel radziecki Język urzędowy: język rosyjski, Język abazyński, język adygejski, Altai, język baszkirski, język buriacki, Język inguski, Język kabardyjski, Język kałmucki, Język karaczajsko-bałkarski, język komi, język krymskotatarski, język maryjski, Język moksza, Język nogajski, język osetyjski, język tatarski, Język tuwiński, język udmurcki, język ukraiński, Język chakaski, język czeczeński, język czuwaski, język erzja, Język jakucki, język awarski, Język agulski, język azerski, Dargwa, Kumyk, Język lakijski, język lezgiński, Język rutulski, Język tabasarański, Tat, Język cachurski Używane języki: język rosyjski, język cerkiewnosłowiański, maryjski górski, Khalkha Mongolian, maryjski łąkowy, Judeo-Tat, Karagas, język maryjski, Język kerecki, Altai, Medny Aleut, Northern Altai, języki dargińskie, język syberyskotatarski, Język chwarszyjski, Język achwaski, Tat, język akkala, język fiński, Język czamalalski, Język chunzybski, Język jukagirski południowy, Język botlichyjski, Język godoberyjski, Język karatajski, Język bagulalski, język staro-cerkiewno-słowiański, Język kamasyjski, język komi, Język ojracki, język nieniecki, Kumyk, Język lakijski, Język koriacki, Język niwchijski, Język agulski, Dialekt ołoniecki, Język nganasański, język ter, Język rutulski, Język jukagirski północny, Język nanajski, język skolt, język udmurcki, język komi-permiacki, Język udehejski, Język ulczyjski, Jugh, Język tofa, Język cachurski, Russian Sign Language, Język tindyjski, język adygejski, Sirenik Eskimo, Naukan Yupik, język yupik środkowosyberyjski, Język moksza, Język alutorski, język wepski, Dargwa, język tatarski, Język abazyński, język baszkirski, język awarski, Język czukocki, język buriacki, Chulym, Język wotycki, Język dołgański, Język kapuczyński, język lezgiński, język erzja, język czuwaski, język czeczeński, Język ginuchijski, język eweński, Język kabardyjski, Język karaczajsko-bałkarski, Język kałmucki, Język chakaski, Język ketyjski, Język oroczański, Język chantyjski, język karelski, Język kildin, Język ingryjski, Język negidalski, Język inguski, Język itelmeński, Język nogajski, orokański, Ludic, Język selkupski, język osetyjski, język mansyjski, Język tuwiński, Shor, język komi-zyriański, Tsez, Język tabasarański, Język andyjski, Język jakucki, Karelian, Avar, Russia Buriat, Tundra Enets, Forest Enets, Język arczyński Granice obecne i historyczne: Azerbejdżan, Białoruś, Chińska Republika Ludowa, Estonia, Finlandia, Gruzja, Kazachstan, Łotwa, Litwa, Korea Północna, Norwegia, Republic of Abkhazia, Japonia, Stany Zjednoczone, Ukraina, Mongolia, Polska, Osetia Południowa, Ługańska Republika Ludowa, Doniecka Republika Ludowa Nazwa pochodzi od: Ruś Kijowska Oficjalna strona: www Rok powstania: Przybycie Ruryka do Nowogrodu Wielkiego w 862r.

Rosyjscy pisarze XXI wieku Poeci XXI wieku {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors ( read / edit ).

Wszyscy miłośnicy książek znają autorów takich jak Lew Tołstoj, Fedor Dostojewski czy Nikołaj Gogol. Literatura rosyjska głęboko naznaczyła drogę listów, a od jego (ponownych) narodzin (w tym rosyjskim Złotym Wieku, który był XIX) jego poezja, powieści i opowiadania stały się uniwersalne. Ale co sprawia, że ​​literatura rosyjska jest tak uniwersalna? A przede wszystkim, czym jest literatura rosyjska, poza jej kontekstem geograficznym? Najważniejsze cechy literatury rosyjskiej W tym artykule postaramy się rozwikłać 6 podstawowych cech literatury rosyjskiej, które w mniejszym lub większym stopniu są wspólne dla wszystkich jej autorów. Powiązany artykuł: „100 polecanych książek, które powinieneś czytać przez całe życie” 1. Literatura rosyjska jako skarga społeczna Wiele lat przed październikowymi rewolucjonistami dotknęli rany i potępili nieszczęścia i… opresji, w której pogrążył się kraj, XIX-wieczni pisarze już tę rzeczywistość odzwierciedlili w literatura. Pierwszym pisarzem, który dokonał społecznego donosu (a zarazem pierwszym wielkim pisarzem rosyjskiej ojczyzny, wielkimi literami), był Aleksander Puszkin. Uznany przez swój naród za „ojca literatury rosyjskiej”, Puszkin potępiał tyranię w wersecie, kłamstwa i ucisk, a także hipokryzja i frywolności arystokracji peterburskiej i moskiewski. W swojej najważniejszej pracy Eugeniusz Oniegin, oferuje nam satyryczny i tragiczny zarazem portret rosyjskiego szlachcica żyjącego oddany rozsypce, nie biorąc pod uwagę bólu tych, które ciągnie na swojej drodze. Godny kontynuator twórczości Puszkina, Nikołaj Gogol zadomowił się na polu literatury rosyjskiej kilka lat po zniknięciu jego poprzednika, zmarłego zresztą przez absurdalny pojedynek, w najczystszym stylu Romantyczny. Podobnie jak Puszkin, Gogol nasyca swój realizm magicznym i poetyckim oddechem, co można doskonale prześledzić w jego arcydziele, Martwe duszedla wielu pistolet startowy społecznej krytyki literatury rosyjskiej. Na Martwe duszeGogol wygłasza zjadliwą satyrę na wiejską Rosję, w której chłopów chłopskich wciąż można było kupować i sprzedawać jak zwierzęta. Ten sarkastyczny aspekt pozostał odtąd związany z literaturą rosyjską i był to pojazd, za pomocą którego autorzy kwestionowali otaczający ich świat. Po Puszkinie i Gogolu wszyscy, absolutnie wszyscy rosyjscy pisarze, w taki czy inny sposób, wkładają swoje ziarno piasku w społeczne potępienie. Czy to Dostojewski z jego… Zbrodnia i kara albo ich Podziemne historie; Maksym Gorki z Podziemie (gdzie portretuje życie w schronisku dla bezdomnych) czy, ostatnio, Vassili Grossman z Wszystko płynie, gdzie zostawia nam prymitywne świadectwo życia i cierpienia więźniów syberyjskich obozów pracy. 2. Szukaj prawd życia the Aby w pełni zrozumieć literaturę rosyjską, konieczne jest włączenie się w ich rozważania. Rosjanie nie tylko opowiadają historię: zadają sobie pytania, zadają sobie pytania. Każda rosyjska powieść to ważne zadanie: po pierwsze, o sensie życia jednostki; po drugie, o roli tej osoby w uniwersalnym rynsztunku. Szostakowski powiedział, że rosyjska literatura pragnie sprawiedliwości boskiej i ludzkiej. I tak jest. W pewnym sensie możemy uznać cały jego różaniec pisarzy za swego rodzaju „mesjasza” prawdy. I przez swoje pióra bohaterowie wyłapują tego świadka. Andréi Volkonsky, z kolosalnego Wojna i pokój, zastanawia się nad sensem życia i przyczyną śmierci. Kiedy ciężko ranny kładzie się na polu bitwy i patrzy w niebo, mówi sobie, że nie chce umierać. W ten sam sposób Iván Ílich, również z Tolstonian Śmierć Iwana Iljicza, leżąc na łożu śmierci, porusza w strasznym monologu wewnętrznym o sensie swojego istnienia. A Obłomow, bohater powieści Iwana Gonczarowa o tym samym tytule, spędza dni leżąc w kanapie w twoim domu, bez żadnego istotnego celu, dopóki nie zaczniesz podnosić znaczenia istnienie... Nie sposób, powtarzamy, zrozumieć literaturę rosyjską, nie mając na uwadze tej właśnie słowiańskiej potrzeby poszukiwania tajemnic życia i śmierci.. Z tego powodu prace rosyjskie, zwłaszcza XIX-wieczne, są pomnikami duszy i ludzkiego cierpienia, w których wszyscy możemy poczuć odzwierciedlenie. 3. satyra Poszukiwanie prawdy nie jest przeszkodą dla Rosjan w rozmieszczeniu w swojej literaturze całej swojej humorystycznej artylerii. W rzeczywistości, jak już widzieliśmy w pierwszej części, często używają oni satyry i sarkazmu jako narzędzia społecznego potępienia. W jednym z największych dzieł, jakie dała literatura rosyjska (w tym przypadku z czasów sowieckich), Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa, autor obficie posługuje się kpiną i humorem, by skonstruować miażdżącą krytykę stalinowskiego ZSRR. To oczywiście przyniosło mu ostracyzm i zapomnienie. Jego powieść została wydana dopiero w dekadzie lat 60., z pełnym otwarciem politycznym (i obficie cenzurowana); to znaczy ponad 20 lat po jego śmierci. W argumentacji Mistrz i Małgorzata ma odcienie fantastycznej historii. Diabeł, udając profesora Volanda, przybywa do Moskwy i postanawia przekręcić wszystko i odkryć najbardziej surowe sekrety Partii Komunistycznej i jej ludzi. W jego mesjańskiej pracy lubimy nawet Diabła, bo na dodatek jest miły i atrakcyjny. Styl Bułhakowa, świeży i nowoczesny, wywołał prawdziwą sensację wśród Rosjan tamtych lat lat sześćdziesiątych, przyzwyczajony do krojów i monotonnej literatury sowieckiej lat dyktatury Stalina. 4. Epicki Wszystkie rosyjskie opowiadania, jakkolwiek krótkie, są nasycone epickim uczuciem, które sprawia, że ​​są ogromne, kosmiczne, ponadczasowe. A to dlatego, że, jak już widzieliśmy, ich widoki wykraczają poza kontekst społeczny i geograficzny i stają się uniwersalne. Nie musisz czytać Wojna i pokój stanąć twarzą w twarz z epopeją literatury rosyjskiej. Nie jest to kontekst wojny ani rewolucji (jak w przypadku Dr Żywago Borisa Pasternaka), co porównuje literaturę rosyjską z Iliadą Homera. To nieusuwalny znak ludzkiego światopoglądu, uniwersalnego cierpienia. Literatura rosyjska nie mówi o Rosjanach, mimo że ogranicza się do Moskwy, Sankt Petersburga, Uralu czy syberyjskich stepów. literatura rosyjska mówi o całej ludzkości. Może jesteś zainteresowany„5 różnic między mitem a legendą” 5. Pesymizm To cień, który zawsze wisi nad tekstami rosyjskimi. Nie może nie dojrzeć siebie w nieszczęsnych portretowanych przez Dostojewskiego, Gorkiego czy Grossmana. W niekończących się wewnętrznych monologach bohaterów zawsze pojawia się aura żalu, melancholii, która porusza nami i wstrząsa nami w środku. Jednak rosyjski pesymizm nie jest pesymizmem Emila Zoli. Pisarz przyrodnik portretuje nieszczęścia swojej rodzinnej Francji, ale jego wizja jest surowa, naga. Zamiast tego rosyjski pisarz (Tołstoj, Dostojewski) przekracza tę nędzną rzeczywistość i wynosi ją do poezji. Rosjanie widzą życie takim, jakie jest (są ekspertami w cierpieniu z powodu własnej historii), ale zawsze jest w nich tęsknota za pięknem, światła, transcendencji. I to pragnienie transcendencji prowadzi nas do szóstej i ostatniej cechy. 6. Duchowość Zostawiłem ten punkt na koniec właśnie dlatego, że uważam, że jest on najważniejszy, jeśli chodzi o zagłębianie się w rosyjskie litery. Cała rosyjska literatura jest przesiąknięta duchowością. Absolutnie wszystko. Właśnie ze względu na poszukiwanie prawd ludzkich i boskich (a więc uniwersalnych), historie i ich bohaterowie budują pomost ku transcendentnemu. Jednym z najwspanialszych tego przykładów jest postać Raskolnikowa, bohatera kolosalnego Zbrodnia i kara. Raskolnikow to młody student mieszkający w slumsach w Sankt Petersburgu, który morduje starego lichwiarza, który jest jego sąsiadem. Przestępstwem w zasadzie jest kradzież biżuterii i pieniędzy. Stopniowo jednak zgniłe pozostałości, które kryją się w duszy Raskolnikowa, wychodzą na powierzchnię i pokazują, że akt jest raczej wynikiem zaburzenia „duszy”o głębokim rozczarowaniu życiem i jego sensem. Powieść to prawdziwa pieśń przebaczenia i odkupienia. Najpierw jesteśmy świadkami upadku głównego bohatera, a stopniowo jego powolnego wznoszenia się (i wiele wzlotów i upadków) ku jego przebłaganiu ręką Sonyi, młodej prostytutki, która gra rolę anioła wyzwalające. Coś podobnego znajdujemy w jednym z ostatnich dzieł Lwa Tołstoja, Zmartwychwstanie, gdzie sam tytuł jest dość wymowny i wyrazisty. W tej powieści Nekhliudov, arystokrata, który w młodości uwodzi i porzuca dziewczynę swojej hacjenda, wkracza na własną drogę do przebaczenia, broniąc się po latach przed zbrodnią, która nie zadanie... Wejście w świat literatury rosyjskiej to jednocześnie trudne i fascynujące przedsięwzięcie. Ścieżka, która czasem jest nieco kamienista (jak ścieżka Raskolnikowa lub Nekhliúdova), ale która przy odpowiednich wskazówkach lekturowych może stać się wspaniałą pielgrzymką w głąb naszej duszy. Odniesienia bibliograficzne: Tołstoj, L. (2010). Wojna i pokój. Barcelona: Australia. Gogola, N. (2013). Martwe dusze. Barcelona: Australia. Bułhakow, M. (2018). Nauczyciel i Margarita. Barcelona: Debolsillo. Nabokov, V. (2016) Kurs literatury rosyjskiej. Barcelona: Od redakcji B. Pikouch, N. (2011). Pięć esejów o współczesnej literaturze rosyjskiej. Meksyk Stulecie człowieka. ^{Wojna na terenach należących do Ukrainy wciąż trwa i jak na razie nie widać jej końca. W mediach społecznościowych Ukraińcy coraz głośniej wypowiadają się o Rosjanach oraz rosyjskich sportowcach, wywołując ich tym samym do tablicy. Ukraińscy sportowcy i byli sportowcy przyjęli odmienne sposoby pomagania swojej ojczyźnie.}

[b]Rosyjska dusza umiera - [link= rozmowę Pauliny Wilk z z Borisem Reitschusterem[/link][/b] [b][link= książki[/link] [/b] – Kreml przypomniał mi właśnie, że odkąd jest Internet, bezustannie ma mnie na oku – powiedział nam wczoraj autor. Rosyjski portal [link= związany z państwową agencją informacyjną Ria Novosti, opublikował [link= piątkowej rozmowy "Rz"[/link] z Borisem Reitschusterem ([link= dusza umiera”[/link], r.), niemieckim korespondentem od 20 lat żyjącym w Moskwie. Rosyjscy internauci gwałtownie zaatakowali pisarza na dołączonym do tekstu forum. Większość komentarzy jest obraźliwa i pełna obelg. [wyimek] [link= i komentuj na blogu[/link] [/wyimek] Niko251 pisze: "Ten nieszczęsny diabeł powinien poruszać się w strachu. Chcę się ustawić w kolejce tych, którzy obiją mu ryj". Ellin: "Mały żyd nazywa siebie Niemcem. Biedne Niemcy". Inochitatel: "Obywatel "Niemiec" zapomina, że oberwie nie w paszport, a w mordę". Credo: "Mamy dość niemiecko -żydowskiego gadania od czasów Karola Marksa". YURIK: "Frycek zwariował. Powinien mniej pić". Izym11: "Co za burdel w tym kraju (chodzi o Rosję – red.). Koleś dawno podpisał na siebie wyrok śmierci, a jeszcze go nie wykonano. (...) Ten artykuł to gówno (...). Im gorzej dzieje się na demokratycznym Zachodzie, tym więcej bazgraniny". Pisarz w wywiadzie dla "Rz" mówił o pogróżkach, atakach i aresztowaniach, które go dotknęły. Kreml uważa go za wroga narodu, odkąd opublikował w Niemczech książki o Władimirze Putinie i Dmitriju Miedwiediewie. Zostały przetłumaczone na kilka języków, żadna nie ukazała się w Rosji. Zapytaliśmy, jak odebrał komentarze internautów: – Odzwyczaiłem się, bo od kilku lat rosyjskie portale nie tłumaczyły związanych ze mną artykułów. Muszę znów mieć grubszą skórę. Portal publikuje wyłącznie antyrosyjskie artykuły z zagranicy, dokonując w przekładach złośliwych przeinaczeń. Przykro mi, bo w wywiadzie dla "Rz" wypowiadałem się rozważnie i łagodnie, mówiłem o Rosjanach dobrze. Ale dziś w Rosji nikt nie jest przyzwyczajony do krytyki. Mówię prawdę, dotykam ran i to boli. Wśród polskich internautów, którzy komentują sprawę na stronach "Rz", pojawiła się opinia Jaybee: "Pokaźna część tych obraźliwych komentarzy (...) jest z całą pewnością pisana przez funkcjonariuszy czuwających, by putinokracja miała się dobrze". Reitschuster potwierdza: – Większość wpisów była wroga, szalona, napastliwa, pisana w antysemickim tonie. Tak działają proputinowskie społeczności, które opłacają autorów wpisów. Władze Rosji sprawują ścisłą kontrolę nad telewizją i gazetami. Internet pozostaje wolny, a to jest Kremlowi na rękę, bo może nim łatwo manipulować – uważa autor. Na portalu pojawiło się też kilka przychylnych autorowi opinii. RIK napisał: "To, że pod tekstem pojawiło się tak wiele komentarzy, pokazuje, że wywiad nie jest zły, dotknął nas i zmusił do myślenia. Patrioci mogą lamentować, ale wszyscy rozumieją – autor ma rację: "Coraz mniej w nas duszy, coraz więcej dolarów". Boris Reitschuster pierwsze pozytywne głosy odebrał w Rosji niedawno, gdy dotarły tam recenzje nowej książki "Ruski ekstrem. Jak nauczyłem się kochać Moskwę". To dowcipny przewodnik po moskiewskiej codzienności, hołd złożony Rosjanom, którzy zmagają się z absurdami, biurokracją i nadużyciami władzy. Polski przekład ukazał się właśnie w wydawnictwie Carta Blanca. [link= i komentuj na blogu.[/link]

Tytułemprzykładunależałobyprzypomniećtutajszeregwybitnychujęćmono-graficznych(m.in.W.T.Paszuto,Russkieistoriki‑emigrantyvJevropie.Moskva ^{Aleksander Sołżenicyn (ur. 1918) - Jeden dzień Iwana Denisowicza Współczesny powieściopisarz rosyjski. W 1945 r. został skazany na 8 lat pobytu w obozie pracy za krytykę Stalina. Zrehabilitowany w 1962 r., wydał debiutancką powieść Jeden dzień Iwana Denisowicza, opisującą warunki życia w obozie pracy. W 1963 r. znalazł się ponownie w konflikcie z władzami i od tej pory nie mógł wydawać swoich książek w Związku Radzieckim. Po opublikowaniu w 1973 r. za granicą pierwszej części trylogii Archipelag Gułag został w 1974 r. deportowany do Niemiec. Do 1994 r. mieszkał w USA, potem powrócił do Rosji. W 1970 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Całość twórczości powieściowej i publicystycznej Sołżenicyna poświęcona jest demaskowaniu systemu politycznego ZSRR, opartego na okrutnej, totalitarnej przemocy państwa nad bezbronną jednostką, skazaną na represje, przesłuchania, więzienia i wieloletnią gehennę życia w łagrze. Problematyka ta znalazła odzwierciedlenie we wspomnianej powieści Jeden dzień Iwana Denisowicza oraz w następnych: Krąg pierwszy (wyd. w Niemczech 1968), Oddział chorych na raka (Niemcy 1968), Archipelag Gułag 1918-1956 (Paryż, 1973-1975), opowiadania Zagroda Matriony (1963), sztuki sceniczne Swiecza na wietru (Londyn, 1968), Ladacznica i niewinny (Londyn, 1968). Akcja powieści Jeden dzień Iwana Denisowicza rozgrywa się w 1951 r. w łagrze sowieckim. Tytułowy bohater znalazł się tu za domniemaną zdradę ojczyzny. W czasie wojny dostał się ze swym oddziałem do niewoli niemieckiej. Wraz z piątką kolegów udało mu się zbiec, lecz uratował się tylko Iwan Denisowicz Szuchow. W Rosji został oskarżony o współpracę z Niemcami. W czasie śledztwa torturami i biciem wymuszono na nim przyznanie się do winy i w ten sposób trafił do łagru. Już sam wyrok ujawnia absurdalną zbrodniczość sowieckiego systemu. Obraz jednego dnia w obozie pozwala zobaczyć podstawowe mechanizmy zniewolenia człowieka, jakim poddawani byli więźniowie. Precyzyjny plan ich fizycznego i psychicznego niszczenia opierał się na ciężkiej, upodlającej pracy przy zagospodarowywaniu syberyjskiej tajgi, podczas której wymagano od więźniów maksymalnej wydajności, posłuszeństwa, przestrzegania surowych przepisów i norm. Wszelkie wykroczenia były surowo karane. Wysokość racji żywnościowych uzależniona była od wydajności pracy. Dotkliwy głód, wycieńczenie i osłabienie organizmu w niskiej temperaturze musiały złamać najbardziej odpornych. W takich warunkach zanikało poczucie godności ludzkiej, świadomość, wszelkie humanitarne odczucia, a najważniejsze stawało się zdobycie pożywienia lub schronienia przed wiatrem i mrozem. Do tego dochodziły liczne represje: pozbawianie i tak skąpego pożywienia, karcer, totalna kontrola, życie toczące się według wyznaczonych przez obozowe warunki norm. Egzystencja sprowadza się jedynie do biologicznych odruchów, nawet modlitwa nie przynosi ulgi. Ciężkie warunki niszczą osobowość ludzką. Powieść oparta na osobistych doświadczeniach autora, pokazuje prawdę o koszmarze życia łagrowego. Demaskuje totalitarną władzę sowiecką opartą na przemocy, terrorze i upodleniu człowieka. Zobacz też: Najważniejsi twórcy literatury angielskiej Warłam Szałamow (1907 - 1982) Pisarz, wieloletni więzień łagrów, poświęcił twórczość tematyce obozowej. Jest autorem zbioru nowel, szkiców i reportaży Kołomyskije rasskazy (Londyn, 1978). W Polsce ukazały się: Opowiadania kołymskie (1991), Procurator Judei i inne utwory (1991). Josif Brodski (1940 - 1996) Urodzony w Rosji poeta amerykański. Samouk, uznany wcześnie za geniusza, w 1964 r. skazany za „pasożytnictwo” na 5 lat zesłania, zwolniony w 1965 r. po protestach światowej opinii publicznej. Zmuszony w 1972 r. do emigracji, osiadł w USA. Pisał po rosyjsku i po angielsku. Najbardziej znany zbiór wierszy Koniec priekrasnoj epochi (1977). Inne zbiory poezji: Urania (1987), Ostanowka w pustynie (1970), Czast’ rieczi (1977), Nowyje stansy k Awgustie (1982). W 1987 r. otrzymał Nagrodę Nobla. Anna Achmatowa (1889 - 1966) Właściwie Anna Gorienko, poetka. Początkowo należała do grupy poetyckiej akmistów i tworzyła intymne liryki (zbiory: Wieczór - 1912, Różaniec - 1914), później w jej poezji coraz większą rolę odgrywała refleksja filozoficzna i historiozoficzna, związana z losem jej bliskich (mąż został rozstrzelany przez bolszewików, syn spędził 30 lat w łagrach). Wydała następujące zbiory poezji: Dmuchawiec (1921), Requiem (1935-1940), Poemat bez bohatera (1942). Polskie edycje: Poezje wybrane (1970), Wiersze (1989). Borys Pasternak (1890 - 1960) Poeta pisarz i tłumacz. W przeddzień wybuchu rewolucji październikowej napisał zbiór liryków Życie - moja siostra, którym zdobył uznanie. W latach trzydziestych napisał powieść Doktor Żywago (Mediolan, 1957), będącą kroniką doświadczeń inteligencji rosyjskiej w latach przed rewolucją, w czasie jej trwania i po zakończeniu. Druk tej książki był w ZSRR zakazany. Pasternak otrzymał za nią Nagrodę Nobla w 1958 r., ale władze radzieckie zmusiły go do odmowy jej przyjęcia. Zobacz też: Georg Orwell - biografia, "Folwark zwierzęcy" Michaił Szołochow (1905 - 1948) Laureat Nagrody Nobla w 1965 r. Autor powieści socrealistycznej Zaorany ugór (1932) i opowiadania Los człowieka (1957). Sławę zdobył epopeją Cichy Don (wydana w latach 1928-1940). Źródło: Wydawnictwo Printex} .