Kiedy najemca nie płaci czynszu wtedy wynajmujący może ustanowić zastaw na rzeczach, należących do najemcy. Jest to działanie które ma zabezpieczać interesy wynajmującego. A co najważniejsze jest zgodne z prawem. Kto i kiedy może ustanowić zastawUstawowe prawo zastawu może zastosować tylko wyłącznie wynajmujący. Może to uczynić tylko w sytuacji gdy najemca zalega nie dłużej niż rok z zapłatą czynszu oraz świadczeń dodatkowych. Prawo przysługujące wynajmującemu ma służyć zabezpieczeniu zapłaty czynszu i świadczeń świadczeń dodatkowych można zaliczyć przede wszystkim odsetki od zaległego czynszu oraz opłaty WZORY: Umowy najmu i dzierżawy Na czym można ustanowić zastaw Zastaw można ustanowić tylko i wyłącznie na rzeczach ruchomych. Dodatkowo rzeczy te musza należeć do najemcy i muszą być wniesione do przedmiotu najmu. Istotne jest to aby ruchomości były własnością najemcy. Tak więc wynajmujący nie ma prawa zająć własności innych osób niż P. wynajmuje mieszkanie Michałowi Z.. Michał Z. zalega z zapłatą za czynsz. Zdenerwowany tym faktem Janusz P. zajął znajdujący się w mieszkaniu komputer i telewizor. Telewizor należał do Michała Z. tak więc Janusz P. mógł go zająć. Inaczej sytuacja wygląda z komputerem, który jest własnością firmy w której pracuje Michał Z.. Na komputerze Janusz P. nie mógł ustanowić zastawu, gdyż nie jest on własnością Michała Z..W wypadku najmu lokali mieszkalnych ustawowe prawo zastawu rozciąga się na także na wniesione do lokalu ruchomości członków rodziny najemcy razem z nim B. wynajmuje mieszkanie od Jacka Z.. Wraz z nim mieszka żona oraz dzieci. Paweł B. zwlekał z zapłata za czynsz. Paweł B. zajął rzeczy znajdujące się w mieszkaniu. Zajął również należący do syna Pawła B. rower. Miał on do tego pełne prawo zastawu nie dotyczy jednak rzeczy, które z mocy prawa nie podlegają zajęciu. Kiedy zastaw wygasaZastaw wygasa gdy rzeczy nim objęte zostaną usunięte z przedmiotu najmu. Jednakże wynajmujący może sprzeciwić się usunięciu rzeczy z przedmiotu najmu (np. z mieszkania) i zatrzymać je do czasu aż zaległy czynsz zostanie zapłacony lub Czy można wyremontować lokal bez zgody wynajmującego? Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.
Do obowiązków najemcy należy: 1. używanie przedmiotu najmu w sposób zgodny z umową i przeznaczeniem rzeczy, 2. zapłata czynszu, 3. obowiązek zapłaty świadczeń dodatkowych. Obowiązki związane z używaniem rzeczy. Najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób określony w umowie, a gdy umowa niePrawa i obowiązki właściciela Każdy kto udostępnia odpłatnie swoją nieruchomość, ma prawo w pewnym momencie podnieść związane z tym opłaty. Można nawet powiedzieć, że jest to nieodłączny element każdego wynajmu. Prawo jednak stawia przed wynajmującymi pewne wymagania. Pytanie: jak zmienić wysokość czynszu za wynajem i ile może wynosić podwyżka? Rynek mieszkaniowy Podwyżka czynszu najmu lokalu mieszkalnego to nieodzowny element długoterminowego wynajmu mieszkań. Zmieniająca się sytuacja życiowa czy dynamika na rynku mieszkań na wynajem powodują, że właściciele decydują się na pobieranie wyższych opłat od najemców. Nie mają jednak na tym polu pełnej swobody. Aby uchronić lokatorów przed wyzyskiem i zachować stabilność cen najmu, prawo stawia przed wynajmującymi pewne warunki i ogranicza ich możliwości przy podwyższaniu czynszu najmu. Potrzebujesz pomocy przy księgowości wynajmowanych mieszkań? Odbierz rabat i samodzielnie rozliczaj podatki, dzięki aplikacji Mój Wynajem! Podwyżka czynszu najmu Przepisy w tym zakresie reguluje ustawa z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią ustawy właściciel lokalu może podwyższyć czynsz (albo inne opłaty uiszczane za używanie lokalu) w drodze wypowiedzenia jego dotychczasowej wysokości. Wypowiedzenie takie powinno być dokonane najpóźniej na koniec miesiąca kalendarzowego, z zachowaniem trzymiesięcznego terminu (chyba że strony w umowie najmu ustalą dłuższy jego okres). Oznacza to, że wypowiedzenie umowy najmu mieszkania stanie się skuteczne z upływem ostatniego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia doręczenia wypowiedzenia. Formalności Wypowiedzenie powinno być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Nie wymaga się natomiast, żeby właściciel podawał w treści wypowiedzenia przyczyny podniesienia stawek za czynsz czy innych opłat. Kwestia braku uzasadnienia podwyżki nie ma jednak charakteru absolutnego. W przypadku, gdy podwyżka czynszu przekroczy bądź następuje z poziomu wyższego niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu w skali roku, najemca może żądać od właściciela lokalu uzasadnienia podjęcia takiej decyzji, a także przedstawienia właściwej kalkulacji, na podstawie której określono wysokość podwyżki. Takich wyjaśnień właściciel powinien udzielić najemcy w terminie 14 dni od otrzymania zapytania. Jeżeli tego nie uczyni, podwyżka stawki czynszu będzie nieważna. Warto jednak zaznaczyć, że w uzasadnionych przypadkach właściciel ma prawo podnieść stawkę czynszu o wartość większą niż 3 proc. wartości odtworzeniowej lokalu. Przypadki takie – oraz wysokości stawek, reguluje art. 8a ustawy. Jak często właściciel może podwyższać czynsz? Należy zaznaczyć, że podwyżka czynszu najmu nie może być przeprowadzana częściej niż raz na sześć miesięcy (od dnia poprzedniej zmiany wysokości stawki opłat). O ile można podnieść czynsz najmu? Zgodnie z przepisami ustawy, po podwyżce czynszu najmu jego wysokość w skali roku nie może być wyższa niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu. Inaczej jest to iloczyn powierzchni użytkowej lokalu i wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1m2 mieszkania. Wartość odtworzeniowa lokalu co 6 miesięcy jest ustalana przez wojewodów dla każdego województwa i dla miast, które są siedzibą wojewody. Możliwa jest również podwyżka czynszu najmu na wyższy poziom niż ten określony w ustawie, tylko wtedy gdy: właściciel nie uzyskuje przychodów z wynajmu mieszkania na poziomie umożliwiającym pokrycie niezbędnych wydatków związanych z jego utrzymaniem, właściciel nie otrzymuje zwrotu kapitału w określonej wysokości (nie wyższego niż 1,5% kosztów związanych z budową/zakupem mieszkania lub nie wyższego niż 10% nakładów na remont i zwiększenie jego wartości), właściciel nie wykazuje zysku z tytułu wynajmu mieszkania. Uzasadnienie podwyżki czynszu Nie później niż 2 miesiące od dnia wypowiedzenia dotychczasowej stawki czynszu, lokator ma prawo żądać od wynajmującego podania przyczyny podwyżki i szczegółowych obliczeń (lub zestawienia opłat komunalnych, jeżeli powodem podwyżki był ich wzrost, niezależny od właściciela). W takim przypadku wynajmujący jest zobowiązany do pisemnej odpowiedzi i jeżeli nie zrobi tego w terminie 14 dni od otrzymania prośby, podwyżka czynszu najmu będzie nieważna. Zakwestionowanie stawki Najemca może również zakwestionować zmianę stawki i wnieść do sądu pozew, żądając uzasadnienia podwyżki czynszu najmu lokalu mieszkalnego lub (jeśli ma co do niej podejrzenia) ustalenia nowej stawki w zgodzie z przepisami. Należy zaznaczyć, że każda podwyżka nie powodująca przekroczenia ustawowego progu 3% wartości odtworzeniowej lokalu, nie wymaga uzasadnienia przed sądem. W toku postępowania W trakcie rozstrzygania sporu przez sąd, najemca płaci za wynajem mieszkania na podstawie dotychczasowej stawki czynszu. Jeśli jednak sąd uzna podwyżkę za zasadną (lub ustali jej inną wysokość), obowiązkiem lokatora będzie zapłata różnicy między starym a nowym, podwyższonym czynszem za okres, który upłynął od terminu wypowiedzenia. Odmowa przyjęcia podwyżki czynszu najmu lokalu mieszkalnego Przez 2 miesiące od dnia przedstawienia wypowiedzenia najemca może również odmówić płacenia nowej stawki czynszu. W takim przypadku swoją decyzję musi przedstawić właścicielowi na piśmie. Skutkiem będzie rozwiązanie umowy najmu z uwzględnieniem obowiązującego (ustawowego lub zawartego w umowie) okresu jej wypowiedzenia. Przez ten czas najemca uiszcza czynsz w dotychczasowej wysokości aż do wygaśnięcia stosunku prawnego. Rentumi Poruszając temat wynajmu, nie sposób nie wspomnieć o aplikacji do zarządzania najmem Rentumi. Dzięki niej wynajmujący może zarządzać mieszkaniami, lokatorami czy płatnościami, a także wieloma innymi funkcjami, korzystając jedynie ze swojego smartfona. Nieoceniona pomoc, łatwa komunikacja i oszczędność czasu zarówno dla właściciela jak i najemcy to tylko nieliczne z zalet Rentumi.
Czy wynajmujacy moze odlaczyc prad w wynajmowanym przez siebie mieszkaniu po zakonczeniu umowy najmu (w trakcje gdy najemca zajmuje lokal bezumownie) co na to 191 kk 09-06-2017, 21:39 marc23
Wymiana zamków jest wskazana zawsze przy zakupie nowego mieszkania. Nie jest istotne, czy kupujemy je rynku pierwotnym czy wtórnym. Jeśli chcemy mieć pewność, że do materiałów remontowych, które w nim pozostawimy nie będzie miał dostępu nikt poza nami i naszą ekipą budowlaną, zamek powinien być bezwzględnie wymieniony na nowy. W zasadzie za każdym razem, gdy ktoś będzie miał nasze klucze na dłużej, powinno się to robić. Rynek pierwotny Mogłoby się wydawać, że kupując mieszkanie na rynku pierwotnym możemy być pewni, że do zamków w drzwiach nikt nie miał dostępu. Oczywiście, ktoś dostęp musiał mieć, chociażby ekipy, które montowały drzwi, czy administratorzy, którzy klucze wydają. Dołączmy do tego handlowców developera, którzy prezentowali mieszkanie i już mamy sporą grupkę osób. Nawet, jeśli chcemy zostawić zamek, który był seryjnie zamontowany w drzwiach, pomyślmy o dokupieniu drugiego zamka. To zawsze dodatkowe utrudnienie dla kogoś, kto potencjalnie mógłby mieć klucz do tego pierwszego. W większości nowych inwestycji developerzy decydują się na wybór drzwi i zamków ze średniej półki. Jeśli więc zależy nam na wysokie jakości zabezpieczeń, tym bardziej musimy zamek wymienić. Rynek wtórny W tym wypadku sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana. Zamek powinno się wymienić w zasadzie tego samego dnia, w którym odbieramy mieszkanie. Do takiego zamku klucze zapewne mieli nie tylko właściciele, ale również ich rodzice lub przyjaciele, a nawet zaprzyjaźniona ekipa remontowa. Pamiętajmy, że wystarczyło, aby ktoś klucze miał chociażby przez pół dnia, by dorobić sobie swój komplet, nawet nie informując właścicieli. Niektóre transakcje kupna-sprzedaży mieszkania są dosyć burzliwe, przez różne temperamenty stron umowy. Dlatego tym bardziej, jeśli nie chcemy zastać w mieszkaniu przykrej niespodzianki, jak najszybciej wymieńmy zamki w drzwiach. Pamiętajmy, że podczas remontu będzie tam przebywał kosztowny sprzęt budowlany, a potem nowy sprzęt AGD i RTV czekający na zamontowanie.
Pytanie z dnia 25 sierpnia 2016 Witam czy może mi mąż zmienić zamki w mieszkaniu mojej mamy Dzień dobry, jeśli jesteście Państwo w konflikcie, z pewnością istnieje takie ryzyko. Czy będzie to działanie zgodne z prawem czy nie,zależy na jakiej podstawie mąż ten lokal zajmuje i dlaczego chce zmienić zamki. Pozdrawiam adwokat Bernadetta Parusińska-Ulewicz Wysłano podziękowanie do {[ success_thanks_name ]} {[ e ]} Czy uznajesz odpowiedź za pomocną? {[ total_votes ? getRating() : 0 ]}% uznało tę odpowiedź za pomocną ({[ total_votes ]} głosów) Podziękowałeś prawnikowi {[ e ]} Wysłaliśmy znajomemu Twoją rekomendację Chcę dodać odpowiedź Jeśli jesteś prawnikiem zaloguj się by odpowiedzieć temu klientowi Jeśli Ty zadałeś to pytanie, możesz kontynuować kontakt z tym prawnikiem poprzez e-mail, który od nas otrzymałeś. Nie znalazłeś wyżej odpowiedzi na swój problem?
Nie każdego stać na własne mieszkanie. Dużo osób mieszka w wynajętym lokum. Jeśli dojdzie do zalania, pożaru czy włamania, można stracić swój majątek, dlatego warto pomyśleć o ubezpieczeniu. Najemcy często nie zdają sobie sprawy z tego, że mogą ubezpieczyć majątek znajdujący się w mieszkaniu, które nie należy do nich.
Ustalając warunki najmu, najemcy często pytają o możliwość zameldowania się w mieszkaniu. W takiej sytuacji wynajmujący bardzo często po prostu odmawiają albo zaczynają się w nich budzić prawdziwe demony i podejrzenia. Czy zameldowanie faktycznie grozi jakimś koszmarem? Tak naprawdę najemca wcale nie musi się pytać o zgodę. Co więcej, może się zameldować w mieszkaniu nawet bez zgody wynajmującego. Obowiązek meldunkowy w ogólnościZameldowanie w praktyceSkutki zameldowania się najemcy w mieszkaniuWymeldowanie najemcyObowiązek meldunkowy w ogólności Istnieje przeświadczenie, ze zameldowanie się w określonej miejscowości może być potrzebne najemcy w celu wykonywania swojego prawa wyborczego. Niektórzy też sądzą, że może to być niezbędne dla otrzymania świadczeń socjalnych na dzieci albo skorzystania z pomocy społecznej. Zdarza się, że uczelnie wymagają od studentów przedstawienia zaświadczenia o zameldowaniu na pobyt czasowy w celu przyznania stypendium socjalnego. To wszystko sprawia, że rozmowy o zameldowaniu przewijają się od czasu do czasu w trakcie wynajmowania mieszkania. Również w mailach od moich czytelników pytanie o zameldowanie najemcy na pobyt stały lub czasowy przewija się dość często. Na forach internetowe z tą tematyką niejednokrotnie prowadzono ożywione dyskusje. Muszę przyznać, że sam nigdy lokatorom nie robiłem z tego powodu trudności. Znam jednak przypadki, gdy zameldowanie najemcy w mieszkaniu przysporzyło wynajmującemu niepotrzebnych nerwów. Nikt nie chce znajdować w skrzynce listów od komornika, albo przeżywać wizyt komornika poszukującego osoby, która pomimo, że jest zameldowana pod konkretnym adresem, już dawno pod nim nie mieszka. Sprawy meldunku osób na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 24 września 2010 roku o ewidencji ludności, a ściślej w przepisach art. 24 — 44 tej ustawy. Ustawa ta zastąpiła nieco anachroniczny akt prawny, tj. ustawę z 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Co kilka lat, rządzący zapowiadają ostateczne uchylenie obowiązku meldunkowego. W pierwotnym brzmieniu wyżej wskazanej ustawy z 2010 roku zapisano nawet, że od dnia 1 stycznia 2014 roku znosi się obowiązek meldunkowy. Później przepis ten znowelizowano zmieniając datę na 1 stycznia 2016 roku. Jednak w drugiej połowie 2015 roku po raz kolejny znowelizowano przepisy, wskazując datę zniesienia obowiązku na 1 stycznia 2018 roku. Jak z tego wynika, tak naprawdę pożegnamy obowiązek meldunkowy dopiero wtedy, gdy faktycznie doczekamy się minięcia ustawowego terminu. Póki co, po raz kolejny może okazać się, że ustawę wystarczy znowelizować by przedłużyć trwanie aktualnego stanu. Niestety nie pożegnamy się z obowiązkiem meldunkowym. Ustawodawca ostatecznie uchylił przepis znoszący obowiązek meldunkowy. Obowiązek meldunkowy jest i pozostanie w naszym systemie prawnym, choć mamy dodatkowe ułatwienia, umożliwiające wykonanie obowiązku drogą elektroniczną. Co ciekawe, obowiązek zameldowania się nie spełnia istotnej roli zarówno w stosunkach administracyjnych jak i cywilnych. Właściwość miejscową urzędu skarbowego określa się według miejsca zamieszkania podatnika, a nie miejsca jego zameldowania. Tak samo kodeks wyborczy traktuje możliwość dopisania się do spisu wyborców miejscowości, w której się mieszka, nawet w wyborach lokalnych. Również w wypadku ZUS, zgłaszając pracownika do ubezpieczenia, pracodawca podaje przede wszystkim adres zamieszkania i może opcjonalnie podać również adres zameldowania, a nawet zupełnie inny adres do korespondencji. Również wnosząc pozew do sądu, musimy podać adres zamieszkania pozwanego, a nie jego adres zameldowania. To wszystko powoduje, że przepisy o obowiązku meldunkowym w praktyce pozostają niemal martwe. Jeszcze kilka lat temu, niedopełnienie obowiązku meldunkowego było wykroczeniem. Zgodnie z wcześniej obowiązującym art. 147 § 1 kodeksu wykroczeń, kto nie dopełniał ciążącego na nim obowiązku meldunkowego, podlegał karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany. Odpowiedzialność za wykroczenie spoczywała także na tym, kto będąc do tego obowiązany, nie zawiadomił właściwego organu o niedopełnieniu przez inną osobę ciążącego na niej obowiązku meldunkowego. Za to wykroczenie groziła kara grzywny albo kara nagany. Z dniem 1 stycznia 2013 roku przepis ten jednak ostatecznie uchylono. Od kilkunastu lat próżno jednak szukać osoby, która z tych przepisów została skazana. Organy stojące na straży przestrzegania prawa nie były skore do wszczynania postępowań. Faktycznie, było ciche przyzwolenie na niewyciąganie konsekwencji. Nie ulega wątpliwości, że obowiązek meldunkowy ma charakter ściśle administracyjny. Nie wkracza on w sferę stosunków cywilnoprawnych. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 stycznia 2013 roku (sygn. akt II OSK 1595/11), ewidencja ludności służy rejestrowaniu pobytu, ma ona charakter wyłącznie porządkowy, co oznacza, że zameldowanie nie jest związane z rozstrzyganiem uprawnień do lokalu, ani tym samym prawa do przebywania w nim. Jedynie stwierdzenie faktu przebywania w lokalu winno być kryterium rozstrzygającym o zameldowaniu, a podstawę do wymeldowania stanowi ustalenie przez właściwy organ faktu opuszczenia lokalu. Dla osoby zgłaszającej się do zameldowania, jak też dla organu dokonującego czynności zameldowania, wystarczający jest potwierdzony miarodajnym dowodem fakt przebywania w lokalu z określonym zamiarem. Postępowanie w sprawie meldunkowej polega na rejestracji stanu faktycznego (zamieszkiwania), a nie rejestracji czy ustalaniu stanu prawnego (własnościowego) danego lokalu. Organ meldunkowy nie ma uprawnienia do badania, czy osoba która lokal zajmuje, posiada do niego jakikolwiek tytuł prawny. Nawet wtedy, jeśli z materiału dowodowego wynika, że osoba ubiegająca się o zameldowanie nie ma praw do lokalu, ale w nim zamieszkuje, organ ma obowiązek dokonania rejestracji tego faktu w ewidencji ludności. Obowiązek zameldowania takiej osoby ciąży na organie gminy nawet wtedy, gdy zapadł wobec tej osoby prawomocny wyrok eksmisyjny, jeżeli wyrok ten nie został do dnia wydania decyzji o zameldowaniu wykonany. Obowiązek meldunkowy polega na: zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego; wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego; zgłoszeniu wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej. Obowiązek ten ciąży na obywatelach polskich przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale także, w nieco innej formie, na cudzoziemcach. Obywatel polski przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany zameldować się w miejscu pobytu stałego lub czasowego najpóźniej w 30 dniu, licząc od dnia przybycia do tego miejsca. Jak wynika z powyższego, zameldowanie może nastąpić na pobyt stały lub pobyt czasowy. Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem, przez okres ponad 3 miesięcy. Równocześnie można mieć jedno miejsce pobytu stałego i jedno miejsce pobytu czasowego. Zameldowanie się w kolejnym miejscu na pobyt stały, powoduje automatyczne wymeldowanie się z poprzedniego miejsca zameldowania na pobyt stały. Dzieje się to z mocy prawa. Analogicznie zameldowanie w nowym miejscu na pobyt czasowy, powoduje wymeldowanie z poprzedniego miejsca zameldowania na taki pobyt. Zameldowanie w praktyce Osoba będąca obywatelem polskim dokonuje zameldowania się na pobyt stały lub czasowy pod określonym adresem, przedkładając urzędnikowi gminy, w której położona jest nieruchomość, wypełniony specjalny formularz. Ponadto przedstawia do wglądu swój dowód osobisty lub paszport. Poza tym osoba meldująca się okazuje do wglądu dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu. Dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do lokalu może być w szczególności umowa cywilno-prawna (np. umowa najmu), wypis z księgi wieczystej, decyzja administracyjna lub orzeczenie sądu. Przy zameldowaniu na pobyt czasowy należy wskazać deklarowany okres pobytu w tym miejscu. Teoretycznie wymagane jest też przedstawienie potwierdzenia pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu. Potwierdzenie to powinno być umieszczone na formularzu. W powyższym akapicie wskazałem, że potwierdzenie pobytu w lokalu dokonane przez właściciela wymagane jest teoretycznie. W praktyce wiele urzędów (jak nie większość) dokonuje zameldowania osoby jedynie na podstawie przedstawionej umowy najmu. W tym działaniu nie można odmówić im słuszności. Skoro obowiązek meldunkowy spoczywa na obywatelu, to poprzez sam fakt zawarcia umowy najmu wynajmujący potwierdza powstanie tytułu prawnego do zajmowanego lokalu. Wiele urzędów odmawia jednak meldunku na pobyt stały, jeżeli umowa najmu zawarta jest na stosunkowo krótki czas oznaczony. W takim wypadku najemca nie może bowiem wykazać się, że pod wskazanym adresem ma zamiar przebywać stale. To też jednak nie reguła. Wiele zależy od tego w jaki sposób najemca będzie prowadził rozmowę z urzędnikiem. Może on zapewnić urzędnika, że umowę będzie przedłużał. Ponieważ obowiązek meldunkowy spoczywa na najemcy, to nawet wyraźny sprzeciw wynajmującego, zawarty czy to w umowie najmu czy nadesłanym do urzędu oświadczeniu, nie może mieć wpływu na rejestrację stanu faktycznego zamieszkiwania najemcy w jego lokalu. Tak naprawdę wynajmujący nie jest konieczny przy zameldowaniu się najemcy w mieszkaniu. Najemca przedstawia umowę najmu oraz oświadcza, że przebywa w najmowanym lokal z zamiarem pobytu stałego lub czasowego. Dopiero w razie ujawnienia się wątpliwości, gminny urzędnik powinien w postępowaniu administracyjnym wyjaśnić wszelkie wątpliwości i wydać decyzję administracyjną o zameldowaniu bądź o odmowie zameldowania. Jak z tego wynika, to czy najemca zamelduje się w naszym mieszkaniu zależy tylko i wyłącznie od niego. Wynajmujący w tej sprawie nie ma nic do powiedzenia. Skutki zameldowania się najemcy w mieszkaniu Jak już wskazałem, zameldowanie się najemcy w naszym mieszkaniu nie wpływa w żaden sposób na stosunki cywilno-prawne. W takim wypadku możemy spokojnie umowę najmy wypowiedzieć. Gdy ziszczą się przesłanki do tego, to wypowiedzenie będzie w pełni skuteczne. Meldunek nie wywołuje też jakichkolwiek skutków w zakresie trwania umowy najmu — nie powoduje automatycznego przedłużenia umowy najmu zawartej na czas oznaczony. Zameldowanie lokatora w mieszkaniu nie wpływa na możliwość usunięcia go z lokalu, gdy nie będzie płacił czynszu. W tym wypadku niezbędne będzie przeprowadzenie postępowania eksmisyjnego ale fakt meldunku nie wpływa na decyzję sądu wydającego wyrok w sprawie o eksmisję oraz na komornika, który egzekwuje taki wyrok. Po prostu zameldowanie w mieszkaniu nie świadczy o tym, że najemca może przebywać w lokalu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, dla posiadania lokalu niezbędne jest bowiem posiadanie tytułu prawnego do lokalu. W konsekwencji, zameldowanie się najemcy nie daje mu żadnych większych praw do mieszkania niż gdyby nie był zameldowany. W pewnej sytuacji, zameldowanie się osoby spokrewnionej z najemcą może jednak spowodować, że wejdzie on w jego miejsce w wypadku śmierci głównego najemcy. Nie ma tu jednak znaczenia sam fakt zameldowania ale zamieszkiwanie z tym najemcą. Temat ten już kiedyś opracowałem na blogu. Wymeldowanie najemcy Obywatel polski, który opuszcza miejsce pobytu stałego albo opuszcza miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu obowiązany jest wymeldować się. Może to być dokonane w formie pisemnej na specjalnym formularzu, albo w formie dokumentu elektronicznego na formularzu umożliwiającym wprowadzenie danych do systemu teleinformatycznego organu gminy. Można też wymeldować się z miejsca pobytu stałego lub czasowego dokonując zameldowania w nowym miejscu pobytu, odpowiednio na pobyt stały lub czasowy. Obywatel polski, który wyjeżdża z kraju z zamiarem stałego pobytu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązany zgłosić swój wyjazd. Obowiązek ten ciąży także na obywatelu wyjeżdżającym poza granice Rzeczypospolitej Polskiej, bez zamiaru stałego pobytu, na okres dłuższy niż 6 miesięcy. W takim wypadku trzeba zgłosić swój wyjazd oraz powrót. Zgłoszeń tych należy dokonać w organie gminy, w której jest się zameldowanym na pobyt stały lub czasowy, najpóźniej w dniu opuszczenia miejsca pobytu stałego albo czasowego. Zgłoszenie wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej skutkuje wymeldowaniem z miejsca pobytu stałego i czasowego. Zgłoszenie zgonu dokonane w urzędzie stanu cywilnego, zgodnie z przepisami prawa o aktach stanu cywilnego, zastępuje wymeldowanie osoby zmarłej z miejsca pobytu stałego i czasowego. Również wynajmujący może wymeldować najemcę. W tym celu powinien on złożyć podanie do właściwego urzędu gminy. Wymeldowanie w takim wypadku następuje w drodze decyzji administracyjnej. W podaniu wynajmujący powinien wykazać swój tytuł prawny do lokalu. Najczęściej będzie to prawo własności, a więc należy co najmniej wskazać numer księgi wieczystej nieruchomości. Ponadto wynajmujący musi wykazać, że najemca opuścił lokal trwale i dobrowolnie. O trwałości świadczy między innymi fakt, że lokator przeniósł na stałe centrum życiowe w inne miejsce. Liczy się również długość okresu pozostawania poza miejscem dotychczasowego pobytu. Jak podkreślił przy tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (wyrok z 4 sierpnia 2011 r., III SA/Gd 127/11), sam fakt przejściowej nieobecności czy też występowanie nawet regularnych okresów fizycznej nieobecności w miejscu stałego zameldowania nie upoważniają jeszcze do automatycznego stwierdzenia, iż zameldowany opuścił miejsce pobytu. Natomiast dobrowolność przejawia się tym, iż dana osoba z własnej woli rezygnuje z przybywania w lokalu, a nie pod wpływem przymusu czy nacisku psychicznego osoby trzeciej — chodzi tu na przykład o groźby właściciela mieszkania czy wymianę zamków wejściowych do domu. Skuteczne wykazanie w podaniu tych aspektów sprawy, powinno przyśpieszyć cały proces oraz doprowadzić do pozytywnego dla nas skutku. Takie postępowania administracyjne trwają zwykle od 2 do 3 miesięcy i kończą się wydaniem decyzji administracyjnej..
